Wojna dwóch róż w Anglii - skutki, przebieg, przyczyny

Tragiczne w skutkach następstwa wojny stuletniej oraz rozpoczęcie procesu głębokich przemian społecznych w Anglii, legły u podstaw wybuchu długotrwałego konfliktu o władzę nad Anglią. W wyścigu po koronę stanęły dwa najbardziej wpływowe wielkie rody arystokratyczne w Anglii, czyli Yorkowie oraz Lancasterowie. Wojna toczona pomiędzy nimi w latach 1455-1485 przeszła do historii pod nazwą Wojny Dwóch Róż, bowiem w herbach obu rodzin znajdowały się właśnie kwiaty róży - biała u Yorków i czerwona u Lancasterów.

Panujący od roku 1422 na tronie angielskim król Henryk VI Lancaster odziedziczył po swoim francuskim dziadku chorobę umysłową, dlatego kiedy jego żywot zbliżał się do końca, Yorkowie byli niemal pewni, że to ich przedstawicielowi przypadnie w udziale sukcesja po nim. Bezpośrednim powodem buntu Yorków, który zarazem rozpoczął Wojnę Dwóch Róż, było niespodziewane ujawnienie przez królową Małgorzatę Andegaweńską jej męskiego potomka, co do którego pojawiły poważne wątpliwości odnośnie pochodzenia z prawego łoża.

Głównym architektem nadchodzących wydarzeń okazał się być Richard Neville - zaufany doradca polityczny Yorków, który to doprowadził w roku 1460 do obalenia słabego Henryka VI i zastąpienia go Edwardem IV. Jednak niedługo po tym fakcie Neville uznał, że jego wkład w przejęcie władzy przez swoich opiekunów nie został przez nich wystarczająco doceniony i przeszedł do obozu Lancasterów, przywracając jednocześnie na tron Henryka VI. W roku następnym doszło do kolejnego przewrotu a tronie i osadzenia na nim ponownie Edwarda IV Yorka, który następnie zdołał umocnić nieco swoją pozycję dzięki zwycięstwu w niezwykle krwawej bitwie pod Towton w roku 1461. Wydarzenie to zakończyło pierwszy, wygrany przez ród Yorków, etap wojny o tron angielski.

W roku 1483 zmarł król Edward IV a jego naturalnym następcą został jego syn, nieletni jeszcze Edward V. Jednak niedługo potem młodociany król oraz jego brat zniknęli bez śladu, prawdopodobnie zamordowani przez swojego wuja, Ryszarda III Yorka, który przejął wówczas tron angielski. Kontrowersyjna polityka oraz występki, jakich dopuszczał się nowy władca przysporzyły mu szybko wielu znaczących wrogów, którzy ostatecznie w roku wypowiedzieli mu posłuszeństwo. Na czele buntowników stanął spokrewniony z Lancasterami Henryk, hrabia Richmond z rodu Tudorów. Do ostatecznego rozstrzygnięcia wojny doszło w roku 1485 w bitwie pod Bosworth, w to wojska Ryszarda III zostało pokonane a on sam poległ w walce. Następstwem tego zwycięstwa było zakończenie przeciągającej się w nieskończoność Wojny Dwóch Róż oraz przejęcie władzy w Anglii przez Henryka VII Tudora, prekursora nowej dynastii.