Lex salica - najstarsze prawo frankijskie

Lex Salica, czyli prawo salickie występujące u Franków, było pierwszym prawem zwyczajowym, które obejmowało kwestie rodzinne, spadkowe i obyczajowe. Spisane zostało w latach ok. 507-511 roku w języku łacińskim. Ukazywało i normowało obraz społeczeństwa frankijskiego Merowingów. Prawo obejmowało wszystkie tereny państwa Franków od czasu śmierci Chlodwiga. Spis zawierał od 60 do 70 artykułów, które dotyczyły prawa karnego i sądowego, procesów, przepisów z tym związanych itd.

Prawo salickie normowało życie społeczne i rodzinne. Było wstępem do epoki feudalnej, dało podwaliny do rozwoju feudalizmu i było niewątpliwie przełomem w dziejach państw europejskich. Podstawowymi prawami były: możliwość opuszczenia rodu, przeniesienia się do wspólnot sąsiedzkich. Pojawiło się prawo dziedziczenia i własności ziemi. W kwestiach zabójstw - prawo dopuszczało jako formę kary okup, zamiast krwawej zemsty. Wysokość kary uzależniona była od majątku, statusu i przynależności rodowej.

Prawo salickie stosunkowo surowo oceniało kobiety, których nie obejmowała większość praw np. w ramach dziedziczenia ziemi. Takich ograniczeń było stosunkowo dużo. Pewne aktualizacje wprowadził dopiero edykt Chilperyka, który pozwolił na pewne swobody dotyczące dziedziczenia ziemi przez kobiety. Niewątpliwie prawo salickie było ogromnym krokiem do przodu, mimo wszystko jednak wciąż opierało się na strukturach plemiennych, czego przejawem był np. zakaz osiedlania obcych.