Bitwa pod Akcjum - znaczenie i skutki

Historia kołem się toczy. Zaledwie kilkadziesiąt lat po klęsce I triumwiratu i wojnie domowej, która przyniosła Juliuszowi Cezarowi tytuł wieczystego dyktatora oraz skrytobójczą śmierć, w 33 r. p.n.e. wygasło kolejne porozumienie trzech mężów. Po tym, jak Marek Antoniusz ogłosił Cezariona, syna Juliusza Cezara i Kleopatry, pełnoprawnym spadkobiercą Cezara oraz współwładcą Egiptu konflikt między nim a Oktawianem Augustem był nieunikniony. Wszak to właśnie Oktawiana Cezar wyznaczył na swego następcę.

Wojna zaczęła się, gdy w 32 r. p.n.e. Marek Antoniusz przeprawił się, na czele około 130 000 żołnierzy, używając 500 okrętów, do Grecji. Zajmując pozycje u wybrzeży Morza Jońskiego, liczył na umożliwienie sobie przyszłej inwazji na Italię. Choć Oktawian August nie słynął z umiejętności strategicznych i taktycznych, jednak kontrolę nad armią powierzył odpowiedniemu człowiekowi. Jego wódz, Marek Wipsaniusz Agrypa, odgadł zamiary Antoniusza i udaremnił je, blokując flotę przeciwnika w Zatoce Ambrakijskiej. By z niej wypłynąć, trzeba było przeprowadzić okręty przez wąskie przejście, ograniczone przylądkiem Akcjum.

Wykorzystując sukces Agrypy, wojska Oktawiana otoczyły siły Marka Antoniusza, odcinając je od zaopatrzenia słanego...