Traktat z Dunkierki (1947 r.)

Przykre doświadczenia II wojny światowej oraz ponowna konieczność konfrontacji swoich sił z imperialistycznymi ambicjami Niemców skłoniły mocarstwa zachodnie do aktywnego przeciwdziałania podobnym zagrożeniom w przyszłości.

W tym celu rządy w Londynie i Paryżu zdecydowały się związać wzajemnym sojuszem zobowiązującym obie strony do natychmiastowej i bezwarunkowej pomocy w razie agresji niemieckiej w przyszłości. Stosowne porozumienie zostało zawarte w dniu 4. marca 1947 r. w Dunkierce, a więc w miejscu, gdzie siedem lat wcześniej miała miejsce masowa ewakuacja żołnierzy brytyjskiego Korpusu Ekspedycyjnego wysłanego do wspierania wojsk francuskich w walce ze hitlerowskim najeźdźcą.

Na mocy „Traktatu o sojuszu i wzajemnej pomocy” Wielka Brytania i Francja zawarły pierwszy w powojennej historii Europy pakt o bezpieczeństwie. Był on poniekąd rozwinięciem umowy zwartej w 1904 r., nazwanej „Serdecznym porozumieniem” (franc. „Entente cordiale”), która przez całą pierwszą połowę XX w. stanowiła podstawę ogólnoświatowej antyniemieckiej koalicji powołanej do walki z Niemcami i ich sprzymierzeńcami. Traktat z Dunkierki rozwijał jednak wcześniejsze zobowiązania sojusznicze dodatkowo o kwestie gospodarcze i ekonomiczne oraz obustronne konsultacje w sprawie odbudowy obu państw po II wojnie światowej, a czas jego obowiązywania został wstępnie ustalony na okres 50 lat.

W 1949 r. do sojuszu brytyjsko-francuskiego włączone zostały również kraje Beneluksu, czyli Belgia, Holandia oraz Luksemburg, które w 1940 r. jako pierwsze padły ofiarą niemieckiej agresji.