Św. Tomasz z Akwinu - życie, filozofia

Tomasz z Akwinu urodził się w roku 1225 w Królestwie Neapolu w arystokratycznej rodzinie, w której ojciec jego – Landulf był hrabią Akwinu.

Pierwszy etap swojego życia Tomasz spędził pod opieką zamożnego wuja Siibalda – opata klasztoru benedyktynów na Monte Cassino, dzięki któremu zdobył podstawy wykształcenia. Cała rodzina oczekiwała od Tomasza, iż ten po osiągnięciu wymaganego statusu godnie zastąpi swojego wuja na kierowniczym stanowisku w opactwie. Jednak Tomasz po pięciu latach studiów wyższych w zakresie nauk wyzwolonych na uniwersytecie w Neapolu zdecydował się porzucić benedyktyńską regułę i związać się ze zgromadzeniem dominikanów, za co został nawet przejściowo uwięziony przez swoją rodzinę.

Po odzyskaniu wolności Tomasz sukcesywnie uzupełniał swoje wykształcenie na największych europejskich uczelniach, w Paryżu czy Kolonii, gdzie uzyskał naukowy stopień bakałarza biblijnego. W roku 1256 Tomasz z Akwinu został magistrem nauk teologicznych na uniwersytecie paryskim, w życiu którego aktywnie uczestniczył (słynny spór profesorów świeckich z mendykantami).

W tym czasie Tomasz zaczął pisać pierwsze swoje prace o tematyce religijnej, spośród których większość stanowiły niezwykle wartościowe komentarze m. in. do Ksiąg Izajasza czy Księgi Hioba oraz rozprawy teologiczne tj. summa przeciwko poganom. W latach 60-tych XIII wieku, wyraźnie inspirowany stanowiskiem papieża, Tomasz dokonał innowacyjnego zestawienia czterech Ewangelii tworząc tzw. „Złoty łańcuch”, w którym zawarł nieznane dotąd fragmenty pism greckich.

W latach 1265–1268 Tomasz przebywał w Rzymie, gdzie zajmował się nauką w tamtejszej szkole dominikańskiej oraz dalszą twórczą działalnością pisarską. W roku 1273 Tomasz poważnie podupadł na zdrowiu, a także doświadczył silnej wizji mistycznej. Rok później papież delegował go na sobór powszechny w Lyonie, w którym Tomasz pomimo podeszłego wieku oraz złego stanu zdrowia zdecydował się wziąć udział. Jednak w trakcie podróży do Francji zmarł w klasztorze cystersów w Fossanova w dniu 7 marca roku 1274. W roku 1323 Tomasz z Akwinu został kanonizowany i przyjęty do grona świętych Kościoła katolickiego w roku 1323 przez papieża Jana XXII a następnie zaliczony także do zaszczytnego grona doktorów Kościoła.

Swoją filozofią Tomasz z Akwinu opierał na klasycznych poglądach szkoły arystotelesowskiej oraz głównych zasadach teologicznej doktryny chrześcijańskiej. Według jego nauki człowiek przychodzi na świat zupełnie nieuświadomiony i całą wiedzę m. in. o Bogu i duszy nabywa dopiero w trakcie życia. Uważał także, iż wiedza oraz wiara stanowią dwie zupełnie odrębne dziedziny poznania, które jednak uzupełniają się wzajemnie.