Reforma Grabskiego. Opracowanie

Reforma Grabskiego została przeprowadzona w momencie bardzo ciężkim dla Polski - państwo wpisywało się w charakterystyczny nurt inflacji, który ogarnął powojenną Europę. Reforma walutowa była koniecznością, ale nowy premier chciał ją oprzeć o własne siły państwowe. Rozmowy z przedstawicielem rządu brytyjskiego umocniły go w tym przekonaniu -  miał podstawy do obaw, że wszelka zewnętrzna pomoc będzie oznaczała uzależnienie gospodarcze dla młodego państwa. Koszty reformy musieli w znacznej mierze ponieść więc prywatni przedsiębiorcy (co budziło ich zdecydowany sprzeciw), jak również Władysław Grabski zdecydował się na nałożenie ograniczeń na państwo - dokonując redukcji wydatków. Wiązało się to z zaprzestaniem nowych inwestycji chociażby kolejowych. Jednocześnie podniesiono kolejową taryfę, stawki podatku zarówno gruntowego, jak i przemysłowego. Wprowadzono także podatek od nieruchomości.

Wszystko to było możliwe na mocy specjalnych uprawnień (ustawodawczych, obejmujących kwestie skarbowe oraz walutowe), które premier otrzymał od sejmu dnia 11 stycznia 1924 roku. Po przygotowaniu gruntu dla działań, Grabski przystąpił do najważniejszej kwestii, a była nią reforma walutowa. Markę polską miał zastąpić silny polski złoty. Opierać się miał na zasobach kruszców i dewiz Banku Polskiego (nowy bank powstał na zasadach spółki akcyjnej, gdzie przeważały pakiety indywidualne; rząd miał pakiet mniejszościowy w celu zapobiegania manipulacjom w trakcie inflacji). Parytet złota ustalono na poziomie równowartości franka szwajcarskiego, zatem 1/31 g złota. 20 stycznia 1924 roku nowa jednostka monetarna została wprowadzona, a 14 kwietnia oficjalnie zaczęto wycofywać markę, kurs wynosił: 1,8 mln marek za 1 złoty. Wymiana miała trwać ponad rok - do 1 czerwca 1925 roku.

W swym pierwszym etapie reforma Grabskiego odniosła sukces - inflacja została zatrzymana i można było mówić o początkach stabilizacji.