Św. Benedykt - biografia, życiorys

Święty Benedykt na świat przyszedł w miejscowości o nazwie Nursja, która położona była w Umbrii. Miało to miejsce, prawdopodobnie, około roku 480. Jego rodzina była zamożna i cieszyła się poważaniem. Wywodziła się z rodu Anicjuszów, który przyjął chrzest za Konstantyna Wielkiego. Z tego rodu pochodzili dwaj cesarze rzymscy oraz papież Feliks III.

Na początku Benedykt kształcił się w miejscowej szkole. Po zakończeniu tego etapu edukacji rozpoczął studia w Rzymie. Był człowiekiem mądrym i wykształconym. Podczas tego okresu życia przypatrywał się upadkowi moralności ludzi mu współczesnych. Powodu takiego stanu rzeczy upatrywał w przemianach politycznych i społecznych, jakie zachodziły w kraju. Nastroje były dosyć burzliwe w obliczu upadku zachodniej części cesarstwa. Benedykt nie utożsamiał się ze stylem życia obywateli kraju, wśród których przyszło mu przebywać. Postanowił, że odmieni swój los i odrzuci to, co doczesne i niemoralne oraz niezgodne z nauką Kościoła. Swoje życie pragnął poświęcić Bogu. Tak też się stało. Mężczyzna podjął decyzję o prowadzeniu pustelniczego życia.

Pierwszym miejscem, gdzie odnalazł samotność i wyciszenie, była grota w Subiaco. Niestety niedługo cieszył się osamotnieniem. Pasterze, którzy w tych rejonach wypasali swą trzodę, bardzo szybko rozgłosili wieści, iż istnieje mężczyzna, który naucza prawd wiary, mówi o religii. Jeszcze bardziej niezwykłe były historie o uzdrowieniach, jakie za jego sprawą mają miejsce oraz cudach, które Benedykt wyprasza u Boga. Wieści te dotarły do klasztoru, który znajdował się w Vicovaro. Mnisi pragnęli, aby tak święty i niezwykły człowiek został ich przełożonym. Benedykt podjął się tego wyzwania. Jednakże szybko okazało się, że wymagania, które postawił swoim współbraciom, były zbyt surowe. Mnisi nie chcieli poddać się srogim regułom. Aby zakończyć tę niekomfortową dla nich sytuację, postanowili otruć swego przewodnika duchowego. Po owych zdarzeniach Benedykt opuścił zakon. Nie oznaczało to, że został on potępiony. W dalszym ciągu nauczał i miał wielu zwolenników. Potwierdzeniem może być fakt, iż uczniowie przez cały czas przychodzili do niego po nauki. W związku z tym Benedykt założył aż dwanaście klasztorów. Sam zajmował się przygotowywaniem nowych kandydatów do posługi i stanu duchownego.

Wydawać by się mogło, że tak wielki człowiek, który nieustannie poświęcał się służbie innym i Bogu, miał wyłącznie zwolenników. Niestety nie była to prawda. Jeden z kapłanów, którego parafia znajdowała się w pobliżu klasztoru świętego Benedykta, nie darzył go sympatią. Wręcz przeciwnie – dawał dowody swojej dezaprobaty wobec działań mnicha. Benedykt, który był człowiekiem pokornym, nie walczył z upartym człowiekiem. Postanowił wybudować klasztor na górze Cassino w miejscu, gdzie wcześniej znajdowało się jedno z sanktuarium pogan. To właśnie w tym miejscu, w owym klasztorze, Benedykt napisał regułę zakonu, czyli zbiór zasad i nakazów, którymi powinni kierować się mnisi chcący być częścią benedyktyńskiej wspólnoty. Jednym z najbardziej znanych i upowszechnionych haseł jest „Ora et labora”, co znaczy „Módl się i pracuj”.

Siostra Benedykta – Scholastyka – również założyła swoje zgromadzenie. Rodzeństwo zostało pochowane we wspólnym grobie. Mnich zmarł 21 marca 547 roku. Podobno odszedł do Boga na stojąco. Podtrzymywali go dwaj uczniowie, kiedy ten przyjmował komunię świętą. Zaraz po przyjęciu sakramentu zmarł.

W roku 1964 papież Paweł VI ogłosił świętego Benedykta Patronem Europy.