Monarchia absolutna - państwo nowożytne

Absolutyzm to forma rządów polegająca na nieograniczonej władzy monarchy i skupieniu w jego rękach wszystkich najważniejszych ośrodków państwowych. Decyzje monarchy nie podlegają niczyjej kontroli, ma swobodę działania. Swoboda dotyczy też wszystkich podejmowanych przez niego decyzji.

Założenia absolutyzmu określił francuski prawnik i ekonomista Jean Bodin w swojej pracy „Sześć ksiąg o Rzeczypospolitej”, wydanej w 1576 r. Władca był najwyższym i jedynym, nieograniczonym prawodawcą. Jedyne prawo, jakie go ograniczało było prawem boskim i prawem natury. Bodin uważał absolutyzm za ideę wartą polecenia, ale tylko wtedy, gdy dotyczy monarchii. Było to założenie sukcesu absolutyzmu.

Monarchia absolutna była popularna w XVII-XVIII w. i popularność ta utrwaliła absolutyzm we Francji, Austrii i wielu innych krajach europejskich. Szczególnie istotnym przykładem jest tutaj Francja za czasów Ludwika XIV. Sam absolutyzm odgrywał wielorakie funkcje, czasem pozwalał państwom umocnić się, a czasem doprowadzał do ich osłabienia. We Francji przyspieszył wiele reform i zmian, które wpłynęły korzystnie na rozwój państwa, z kolei w Hiszpanii hamował tylko proces rozwoju kraju. W Polsce absolutyzm nie przyjął się, został wręcz odrzucony, nie udało się także wprowadzić go w Anglii ani na Niderlandach.