Rycerstwo w średniowieczu - Ideał rycerza w średniowieczu - Zakony rycerskie

Epoka rycerstwa zaczęła się ok. X wieku i trwała do ok. XV w. Rycerzem na początku był każdy człowiek, który miał konia i który był wojownikiem. Koszt zbroi i utrzymania był dosyć wysoki, dlatego z czasem rycerstwo stało się oddzielną warstwo społeczną. Od rycerzy oczekiwano by byli honorowi, kierowali się zasadami szlachetności i męstwa. Mieli być przykładem uczciwości i dzielności. Z czasem, w kulturze europejskiej zaczął utrwalać się  ideał rycerza. Na przełomie XI/XII wieku, zaczęło rozwijać się uzbrojenie rycerzy, którzy nosili kolczugi, łuski i zbrojne płyty ochronne.

Wraz z uwidacznianiem się etosu rycerskiego w Europie, w momencie wypraw krzyżowych pojawiło się rycerstwo zakonne, które z poczucia obowiązku zmuszone zostało do walki za wiarę. Rycerze zakonni byli początkowo duchownymi, którzy z misji stawali się rycerzami. Z czasem, zakony rycerskie ujednoliciły się i tworzone były tylko i wyłącznie przez duchownych rycerzy. W epoce wypraw krzyżowych, rycerze zakonni zyskali szczególną popularność. Najpopularniejszymi zakonami rycerskimi byli templariusze, krzyżacy, zakon krzyżowców i joannici.

Były to zakony, które powstały w okolicach XI wieku, w momencie, kiedy swój rozkwit przezywała idea walki za wiarę i w obronie wiary. Zakony rycerskie miały bronić miasta, tereny i klasztory przed złowrogimi innowiercami w szczególności Maurami i muzułmanami. Do dzisiaj z etosem rycerskim związana jest masa legend i podań m.in. „Pieśń o Rolandzie”, opowieści o Rycerzach Okrągłego Stołu, czy opowieść o Tristanie i Izoldzie. Rycerstwo było wizytówką średniowiecza. Rycerz miał być z założenia szlachetny, bohaterski i uczciwy. Rycerz odznaczać się miał honorem, wiernością i nienaruszalnością zasad.

Podstawowym wyposażeniem rycerza był miecz, zbroja i koń. Rycerstwo wykształciło swoje własne tradycje i obyczaje. Przyszły rycerz, kandydat na rycerza, rozpoczynał swoją przygodę najpierw jako paź lub giermek, a później dopiero było pasowany na rycerza. Rycerz odznaczał się wiernością wobec króla, swojego pana. Pod wpływem religijnym, a w szczególności chrześcijańskim, utrwalił się wizerunek rycerza jako obrońcy wiary chrześcijańskiej. Rycerz taki kierował się zasadami episteme wynikającymi z chrześcijańskiej doktryny kościoła.