Intifada

Intifada w języku arabskim oznacza bunt, rebelię. Intifada w głównej mierze wymierzona jest przeciwko Izraelowi. Dzisiaj jest powszechnie obowiązującym pojęciem charakteryzującym politykę arabską względem nieprzychylnych politycznie państw. Problem Intifady polega na problemie narodowościowym na terenach Palestyny. Przede wszystkim podłożem konfliktu jest spór o terytorium na którym znajduje się Palestyna i Izrael. Wielu Palestyńczyków nie uznaje Izraela, a samo ustanowienie państwa izraelskiego w 1948 r. za nielegalne. Palestyńczycy zarzucają światu pogwałcenie praw do życia i praw do niepodległego państwa. Intifada zaczęła zbierać ponure żniwa. Pierwsza intifada na terenach palestyńskich wybuchła 9 grudnia 1987 r. w Stefie Gazy.

Ludność Palestyny doprowadziła do zamieszek, żądając utworzenia niepodległego państwa Palestyny. Prawo do legalnego, terytorialnego państwa było dla Palestyńczyków obowiązkiem, którego świat zachodu wciąż im odmawiał. W głównej mierze nastroje polityczne wykorzystali fundamentaliści islamscy, którzy podsycali wojenne nastroje, bardzo często dokonując sabotaży i zamachów.

Intifada kierowana była przez duchownych islamskich z Centrum Islamskiego w Gazie i to stało się istotnym elementem w walce o wiarygodność i argumentację jaką chcą przedstawić światu Palestyńczycy. Zbrojnym ramieniem Intifady została organizacja Hamas. Intifadę popierało OWP - Organizacja Wyzwolenia Palestyny, organizacja Jasira Arafata, której był czołowym działaczem i aktywistą. Szacuje się, że podczas pierwszej Intifady zginęło 1162 Palestyńczyków i 160 Izraelczyków. Niestety ofiary i problemy jakie pojawiły się po pierwszej intifadzie nie przyniosły żadnych rozstrzygnięć a świat islamskich wciąż nie potrafił pogodzić się z pewnymi kwestiami terytorialnymi i niepodległościowymi. Doszło więc do wybuchu drugiej intifady.

Druga intifada zwana Intifada Al.-Aksa rozpoczęła się we wrześniu 2000 r. podczas wizyty premiera Izraela - Ariela Szarona na Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie. Palestyńczycy zaczęli traktować Intifadę jako walkę narodowo-wyzwoleńczą. Intifada stała się obowiązkiem. 11 listopada 2004 r. zmarł Jasir Arafat i siła palestyńskiej Intifady wraz ze śmiercią charyzmatycznej postaci Arafata zaczęła słabnąć a nowy przywódca palestyński Mahmud Abbas zaczął rokowania pokojowe z Izraelem. Do dnia dzisiejszego nie osiągnięto radykalnych porozumień kończących napięte stosunki. Efektem czego jest wciąż niestabilna i trudna sytuacja na Bliskim Wschodzie. Intifada jest dzisiaj oceniana bardzo różnie, z jednej strony mamy problem niepodległości Palestyny z drugiej zaś ataki terrorystyczne. Problemem do osiągnięcia konsensusu jest obustronna nienawiść i brak chęci do ustępstw, czego poświadczeniem są zamachy bombowe, zamachy samobójcze i wciąż podsycana nienawiść.