Aleksander Wielki – biografia, życiorys

Aleksander Wielki (Aleksander Macedoński) urodził się w lipcu 356 roku p.n.e. w Pelli, a zmarł 10 czerwca 323 roku p.n.e. w Babilonie. Późniejszy zdobywca był synem króla Filipa II. Jego matką była księżniczka Olimpias. Jego nauczycielem był grecki filozof i myśliciel – Arystoteles.

Młody Aleksander był dzieckiem bardzo ambitnym. Marzył o sławie, która przetrwa nawet po jego śmierci. Już od dzieciństwa dokonywał wielu spektakularnych czynów.

Znana jest anegdota o tym, jak oswoił brutalnego rumaka, któremu nadał potem imię Bucefał. Nikt nie był w stanie poradzić sobie z dziką bestią – jedynie Aleksander zauważył, że koń najprawdopodobniej obawia się własnego cienia.

Zwierzę towarzyszyło Aleksandrowi we wszystkich jego podbojach. Już jako piętnastolatek stawał na czele wojsk z wyznaczonymi przez Filipa II zadaniami obrony Macedonii. W roku 336 p.n.e. doszło do zamachu stanu i do morderstwa dotychczasowego króla Macedonii. Do końca nie wiadomo, kto dopuścił się tego czynu, ale władzę przejęła Olimpias wraz ze swoim synem Aleksandrem.   
       
Gdy rozeszła się wieść o śmierci Filipa II, w Tebach rozszalało się powstanie, jednak genialny strateg, jakim był Aleksander, szybko uporał się z tym problemem. Dwa lata później wyruszył na podbój Persji. Władzę tymczasową na zasadzie regencji przejął Antypatra. Pierwszym niewątpliwym sukcesem świeżo upieczonego króla Macedonii było zwycięstwo w bitwie nad rzeką Granik. Od tego czasu systematycznie zdobywał perskie terytoria: Milet, Anatolia, Halikarnas, Gordion (tam przeciął mityczny węzeł gordyjski swoim mieczem).

Największym zagrożeniem miało być pojawienie się króla Persów – Dariusza III. Wojska macedońskie i perskie spotkały się w spektakularnej bitwie pod Issos. Dzięki genialnemu zmysłowi taktycznemu Aleksandra, wróg został pokonany, a kolejne terytoria zagarnięte.

Dalsza droga podboju Macedończyka prowadziła przez Fenicję, aż do Egiptu. Na tamtych terenach miejscowa ludność oddała mu honory. W pobliżu Egiptu Aleksander ustanowił nowe miasto – nazwane od jego imienia Aleksandrią – późniejszy naukowy ośrodek świata starożytnego.

W 331 roku p.n.e. w bitwie pod Gaugamelą z na nowo zgromadzonym wojskiem króla Persji rozstrzygnęły się losy historii. Aleksander po raz kolejny pokonał Dariusza III i zdobył jednocześnie Babilon.

Macedończyk wyruszył w pościg za Dariuszem, którego w tym czasie otruto. Znalazł także zabójców Dariusza II i ich też pozabijał. W 327 roku p.n.e. rozpoczął podbój Indii. Zdobył tam takie miasta jak: Indus, Taksila, Nikaja, Hyfasis, Hydaspes. Mówi się, że wygrana pod Hydaspes była jedną z ostatnich tak spektakularnych. Żołnierzom przeszkadzały złe warunku atmosferyczne. Urządzano masowe rzezie miejscowej ludności. Z powodu zniechęcenia wojska do dalszych podbojów, Aleksander został zmuszony do odwrotu.

Zachorował w roku 324 p.n.e. Prawdopodobnie pogorszenie jego stanu zdrowia było związane z niepełną kontrolą nad jego umysłem bądź też ze śmiercią jego kochanka – Hefajstiona. Po jego śmierci, władzę nad całym rozległym obszarem Macedonii przejął Filip III oraz jego rzekomy syn – Aleksander IV.

Jeszcze za życia został uznany przez wyrocznię w Delfach za syna Zeusa. Był jednym z najwybitniejszych strategów swoich czasów. Doprowadził do rozprzestrzenienia się kultury hellenistycznej na tereny ówczesnej Mezopotamii, Indii, Persji. Do końca nie wiadomo, z jakich powodów zapadł na zdrowiu. Teorie spiskowe mówią o tym, że został otruty (co było najbardziej prawdopodobne) lub przedawkował lek, który miał mu przywrócić zdrowie.