Jonasz Kofta „Pamiętajcie o ogrodach” - wiersz Kofty przekształć w krótkie przemówienie

Drogi współczesny człowieku!

To do Ciebie dzisiaj kieruję swoje zawołanie. Chciałabym, abyś dzięki moim słowom zauważył wreszcie, co tak naprawę liczy się w życiu, dla czego warto żyć i co powinno się cenić. Czy pamiętasz, skąd przyszedłeś? Zastanawiałeś się nad tym? Pragnęłabym na jedną krótką chwilę zaprowadzić Ciebie tam z powrotem, abyś mógł wszystko sobie przemyśleć na spokojnie.

Człowieku! Przyszedłeś z ogrodu. Kiedyś świat był jednym wielkim ogrodem, rajem, azylem, bezpiecznym schronieniem dla każdego, kto poszukiwał czegoś, co da mu szczęście. Ogród był tym szczęściem. Tylko tego wtedy potrzebowałeś. Wzywam Cię do opamiętania się! Czy pamiętasz jeszcze zapach zielonego bluszczu, szum wielkich, prastarych drzew i wiecznie zielonej trawy? Kwiaty pochłaniały Twoją samotność tak, iż nie czułeś się już zagubiony, porzucony, zapomniany. Natura i Ty byliście ze sobą jedną całością, całokształtem.

Przyroda dawała Ci cień w upalne dni. Ten cień był prawdziwie chłodnym cieniem, realnym i naprawdę uśmierzającym ból. Pamiętasz jeszcze, współczesny człowieku, jak mieszkałeś w tych ogrodach? Pamiętasz, że cień drzew był Tobie największą przyjemnością i orzeźwieniem? Co się stało, że teraz tego nie potrzebujesz, a może potrzebujesz, a nie wiesz, gdzie szukać? Wskażę Ci drogę, nie obawiaj się. Wystarczy podążyć drogą poezji, jest ona na wyciągnięcie ręki.

Współczesny człowieku! Czy nie widzisz tej ważnej różnicy? Cień ogrodów dawał prawdziwe wytchnienie. Która ludzka konstrukcja budowlana da Tobie podobny spokój, samo zapomnienie? Żaden fragment betonu, muru, czy żelaznej ściany nie ofiaruje Ci tego samego, co oferowały ogrody, z których przybyłeś. Może więc warto zatrzymać się na chwilę i przemyśleć wszystko jeszcze raz przed wykonaniem kolejnego kroku, który prowadzi Cię w głąb teraźniejszości?

Nic tutaj nie pachnie bzem, oddychasz tym, co sztuczne, nieświeże, podczas gdy w ogrodach mogłeś ujrzeć piękno naturalnej przyrody, poczuć się jak prawdziwy, niezabiegany człowiek. Z pewnością już wiesz, że ogrody to Twoje przeznaczenie, Twoje powołanie, Twoje źródło, do którego powinieneś zdążać, które powinieneś próbować osiągnąć, zdobyć, pojąć.

Nie tak trudno przenieść się do ogrodów. Znajdują się one w sercu każdego poety, w wyobraźni. Czujesz z pewnością, jak trudno jest żyć w świecie betonu, chłodu i niedostępności. To właśnie ofiaruje nam współczesność, doba obecna. Teraźniejszość to nic więcej, jak kilka cegieł, wytrawnych klubów i miejsc rozrywki, która jedynie na chwile pozwala Ci zapomnieć o problemach. W tych chorych czasach powrót do ogrodów, czyli do swoich korzeni, tradycji, z których się wywodzisz, to jedyna prawidłowa decyzja, jaką możesz podjąć.

Drogi współczesny człowieku! Jeszcze raz apeluję do Twojego serca, póki jeszcze nie skamieniało i uniewrażliwiło się na dobro, naturę. Pamiętaj o ogrodach, z których przybyłeś na ten świat. Pamiętaj o swoim pochodzeniu i pamiętaj, że zawsze możesz tam wrócić, jeżeli tylko tego w głębi serca pragniesz. Nie zapominaj o tym, co Cię stworzyło, co uczyniło Cię takim, jakim jesteś teraz. Nie zapominaj o jedynym prawdziwym domu, który ukształtował twój charakter, twoją osobowość, twoje serce i wrażliwość. Nadszedł XXI wiek, ale Ty jesteś zobowiązany do pamięci. Pamiętaj więc o ogrodach, bo przecież stamtąd przybyłeś na ten świat.