Sobór w Konstancji - przyczyny, tło historyczne i uczestnicy

W roku 1409 na soborze w Pizie miano definitywnie zakończyć okres wielkiej schizmy zachodniej oraz powrócić do normalnego jednowładztwa papieskiego. Jednak wbrew postanowieniom kardynałów, ani Grzegorz XII, ani Benedykt XIII nie ustąpili z zajmowanych przez siebie stolców. Dodatkowo chaos w zachodnim Kościele został wzmożony z racji wyboru trzeciego, mającego w teorii zastąpić swoich schizmatycznych poprzedników, papieża, którym został Aleksander V. Była to całkowicie precedensowa w historii chrześcijaństwa sytuacja, kiedy to równolegle działało trzech papieży, spośród których każdy uważał siebie za jedynego prawego i wybranego zgodnie z procedurą.

Nie mogąc sobie zupełnie poradzić z pogłębiającą się dezinformacją i anarchią na łonie Kościoła, zwolennicy koncyliaryzmu, czyli wyższości kolegium kardynalskiego nad osobą papieża, postanowili szukać pomocy u największego świeckiego autorytetu zachodniego chrześcijaństwa - króla rzymskiego (niemieckiego) Zygmunta Luksemburskiego. Z jego to inicjatywy został w roku 1414 zwołany kolejny sobór powszechny o charakterze pojednawczym, tym razem do Konstancji w południowej Badenii.

Zaproszonych na niego zostało oprócz najwyższych przedstawicieli hierarchii...