Babilonia - Chaldejczycy - państwo nowobabilońskie

Chaldejczycy byli ludem semickim, który około IX w. p.n.e. najechał oraz osiedlił się na terenie Babilonii. Początkowo Chaldejczycy zajmowali się głównie rolnictwem, ale czasem zaczęli przenikać do miast odgrywając w nich co raz większa rolę. Po okresie wielkiej migracji Ludów Morza i zawirowań politycznych przełomu I i II tysiąclecia p.n.e. hegemonem na Bliskim Wschodzie stało się państwo nowoasyryjskie, którego władca Salmanasar III w roku 849 p.n.e., zajął miasto Babilon i tym samym przyłączył bogate tereny Mezopotamii do państwa asyryjskiego.

Twórcą państwa nowobabilońskiego i założycielem rządzącej nim dynastii chaldejskiej był Nabopolsar (626-605 p.n.e.), który w okresie agonii państwa asyryjskiego był namiestnikiem Kraju Nadmorskiego i reprezentował postawę lojalizmu wobec w stosunku do najeźdźców. Jednak z chwilą śmierci potężnego króla Asyrii, Asurbanipala około roku 627 p.n.e. zrzucił on tę maskę i rozpoczął przygotowania do przejęcia władzy nad cała Babilonią. Kierowane przez niego powstanie Chaldejczyków osiągnęło swój cel i niecały rok później Nabopolsar koronował się na niezależnego „króla Babilonu, Sumeru i Akadu”. Całe swoje panowanie poświęcił jednemu celowi - definitywnemu zniszczeniu Asyrii. Z jego inicjatywy doszło do zawiązania sojuszu Babilonu z królem Medów, Kyaksaresem, który zaowocował zdobyciem i zniszczeniem asyryjskiej stolicy - Niniwy, w roku 612 p.n.e. W wyniku realizacji postanowień sojuszniczych o podziale zdobytego terytorium, Nabopolsar stał się panem niemal całej Mezopotamii.

Cała polityka zagraniczna założyciela dynastii chaldejskiej nakierowana była na utrzymywanie za wszelką cenę dobrych, sojuszniczych stosunków z niezwykle groźnym sąsiadem z północy - państwem Medów, oraz nie dopuszczenie do ew. wymierzonego w Babilon porozumienia Medów z Egiptem. Nabopolsar chcąc maksymalnie wykorzystań rozpad wielkiego imperium asyryjskiego zapragnął przyłączyć do swojego państwa również bogate tereny na zachodzie, czyli Syrię oraz Palestynę. Działania na tych obszarach oznaczały otwarty konflikt z odradzającym się powoli Egiptem. Samą ekspedycję do Syrii poprowadził już jednak syn podupadającego na zdrowiu Nabopolsara, czyli najsłynniejszy przedstawiciel dynastii, Nabuchodonozor II. Kampania nowego króla z roku 605 p.n.e. zakończyła się pełnym sukcesem a następne lata jego panowania przyniosły kolejne zdobycze terytorialne w Lewancie.

Zakrojone na tak szeroką skalę podboje były możliwe w obliczu spokojnej sytuacji oraz względnej stabilizacji wewnątrz nowopowstałego kraju. Po raz pierwszy od stuleci w kraju kanałów i rolnictwa irygacyjnego zapanował konieczny do prawidłowego rozwoju, wolny od obcych interwencji ład administracyjny. Z czasem, gruntownie przebudowane oraz zasobne w bogactwa, miasto Babilon stało się centrum ówczesnego świata zyskując sobie miano najwspanialszego miasta całego świata starożytnego aż do czasów rzymskich.

Jednak nieudolne reformy (w tym religijna) przeprowadzone przez króla Nabonida (556-539 p.n.e.), otwarty jego konflikt z odsuwanymi od władzy kapłanami babilońskimi oraz nierozważne przeniesienie swojej siedziby ze stolicy do Temy, oazy na Pustyni Arabskiej, pogorszyły znacznie nastroje w społeczeństwie.  Dodatkowo zupełny brak dbałości o politykę zagraniczną (m. in. bierność wobec upadku medyjskiego króla Astyagesa, pokonanego przez Persów) oraz zupełne zlekceważenie zagrożenia ze strony Cyrrusa II Wielkiego doprowadziły do sytuacji, kiedy to wkraczający na terytorium Babilonii król perski nie napotyka praktycznie żadnego oporu i bez problemów zajmuje stolicę, w której ogłoszony zostaje legalnym władcą i ulubieńcem boga Marduka. I tak oto w roku 539 p.n.e. przestało istnieć niezależne państwo nowobabilońskie, zwane chaldejskim.