Ignacy Łukasiewicz - biografia, życiorys

Chemik Ignacy Łukasiewicz urodził we wsi Zaduszniki w 1822 roku. Pochodził ze zubożałej szlacheckiej rodziny. W 1832 roku rozpoczął edukację w gimnazjum prowadzonym przez Ojców Pijarów w Rzeszowie, ale po ukończeniu czterech klas został zmuszony do przerwania nauki. Powodem tej decyzji były poważne problemy finansowe w rodzinie. Łukasiewicz rozpoczął więc pracę zawodową w aptece w Łańcucie, potem w Rzeszowie. Zaangażował się wówczas w działalność patriotyczną i w 1845 roku został mianowany agentem centrali Towarzystwa Demokratycznego Polskiego na Rzeszów.  Rok później został aresztowany i zwolniony z braku dowodów winy. Dostał nakaz zamieszkania we Lwowie, gdzie rozpoczął pracę w aptece Piotra Mikolascha.

Od 1850 roku studiował farmację na uczelni w Krakowie i Wiedniu. Dwa lata później uzyskał tytuł magistra farmacji i powrócił do lwowskiej apteki jako prowizor. To właśnie tam Ignacy Łukasiewicz wraz z Janem Zehem prowadził badania nad produktami skraplania się oleju skalnego. Jego eksperymenty zakończyły się spektakularnym sukcesem – aptekarz uzyskał naftę świetlną. Lampy naftowe po raz pierwszy zostały użyte w szpitalu na Łyczakowie. Data 31 lipca 1853 roku uważana jest za datę narodzin polskiego przemysłu naftowego.

Łukasiewicz całą swą działalność naukową skupił na udoskonalaniu tego wynalazku. W 1854 roku opuścił Lwów i przeniósł się na tereny roponośne, do Gorlic. W tym samym roku powstała pierwsza na świecie spółka naftowa założona przez Łukasiewicza, Tytusa Trzecieskiego i Karola Klobasse. Celem spółki było wydobywanie i wykorzystywanie ropy w okolicach Krosna. Przemysł zaczął bardzo szybko się rozwijać. W 1856 roku Łukasiewicz założył destylarnię w Ulaszowicach, kolejne powstały między innymi w Klęczanach i Polance. Produkty naftowe przedstawiał na wystawach w Jaśle, Lwowie oraz Wiedniu. Kolejnym przełomowym wynalazkiem wybitnego aptekarza stały się wiertnica ręczna oraz maszyny parowe do napędu wiertnic odkryte w 1862 roku.
 
Łukasiewicz udzielał się również charytatywnie. Był sponsorem wielu szkół, kościołów i mostów. Założył i stanął na czele Towarzystwa Naftowego. Ufundował również Szkołę Koronkarską dla dziewcząt w Chorkówce, którą prowadziła jego żona. Dbał o prawa swoich pracowników. W kopalni Bóbrka założył, dbającą o interesy pracownicze i świadczenia socjalne, Kasę Bracką. Jego działalność została doceniona. W 1873 roku Pius IX odznaczył go Orderem św. Grzegorza oraz tytułem Szambelana Papieskiego.

Ignacy Łukasiewicz zmarł w 1882 roku z powodu zapalenia płuc. Został pochowany w Zręcinie.