Władysław Tatarkiewicz - biografia, życiorys

Władysław Tatarkiewicz, jeden z najwybitniejszych polskich filozofów współczesnych, urodził się w 1886 roku w Warszawie. Był człowiekiem wszechstronnie wykształconym, prócz filozofii zajmował się również estetyką, etyką i historią sztuki.

Edukację rozpoczął w gimnazjum filologicznym w stolicy. Potem studiował na wielu kierunkach, między innymi prawo, psychologię, filozofię i antropologię. Ostatecznie uzyskał habilitację w 1919 roku na Uniwersytecie Lwowskim. Szybko rozpoczął karierę naukową, wykładał historię filozofii na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1919 roku do 1921 prowadził zajęcia z tego zakresu na Uniwersytecie Stefana Batorego W Wilnie. Prowadził również seminarium z historii sztuki i estetyki na uniwersytecie w Poznaniu. Tatarkiewicz zajmował się także naukowym dziennikarstwem. Od 1924 roku pełnił funkcję redaktora naczelnego „Przeglądu Filozoficznego”, od 1960 roku przez trzy lata był również naczelnym prowadzącym pisma „Estetyka”. W 1933 roku został filistrem honoris causa korporacji akademickiej Aquilonia. Swoja myśl filozoficzną skupił przede wszystkim na kategorii szczęścia, której analizą się zajmował. Jego koncepcje wykraczały poza filozofię i wchodziły między innymi w obszar zainteresowań psychologii. Tatarkiewicz usiłował dokonać pełnego opisu człowieka szczęśliwego i nieszczęśliwego.

Zajmował się on także teorią historii sztuki. Odtworzył genezę i rozwój kluczowych pojęć z tej dziedziny. Stworzył wszechstronne definicje – między innymi sztuki, piękna, formy, twórczości, odtwórczości i przeżycia estetycznego. Władysław Tatarkiewicz był również członkiem lwowsko- warszawskiej szkoły filozoficznej pod patronatem Kazimierza Twardowskiego.

Do jego najważniejszych dzieł należy traktat „O szczęściu” z 1979 roku oraz dwa monumentalne dzieła: 3 tomowa „Historia filozofii” oraz „Historii estetyki”. Dzieła te były wielokrotnie wznawiane. Władysław Tatarkiewicz zmarł w Warszawie w 1980 roku.