Teatr polski po wojnie

W 1945 roku powoli odradzało się życie teatralne w Polsce powojennej. Głównym ośrodkiem życia teatralnego stała się Łódź, do której ewakuowano większość zespołu teatralnego z Wilna. Pozostała część tej grupy znalazła się w Toruniu i w Katowicach. W tym czasie obok prapremier nowych polskich sztuk, wystawiane były dramaty światowe m. in. sztuki T. Williamsa, J.P. Sartre`a.

W 1949 roku krajowa narada dramatopisarzy, artystów oraz krytyków wprowadziła do teatru realizm socjalistyczny. Socrealizm miał ukazywać rzeczywistość z punktu widzenia prostego ludu. Miał mieć realistyczną formę i socjalistyczny przekaz. Teatr miał wychwalać ustrój oraz władzę. Zakazano wystawiania dramatów naczelnych polskich romantyków - Mickiewicza i Słowackiego oraz większość sztuk Wyspiańskiego i Fredry. Od 1954 roku nastąpiło pewne rozluźnienie w życiu kulturalnym. Na scenę powróciły „Dziady” Mickiewicza, „Kordian” Słowackiego czy „Wesele” Wyspiańskiego. W wyniku „odwilży politycznej” na scenie zaczęły ponownie pojawiać się dzieła zachodnie oraz eksperymentalne sztuki polskiej awangardy m. in. Gombrowicza czy Witkacego. W tym roku powstały również dwa teatry studenckie: Studencki Teatr Satyryków oraz teatr Bim-Bom. Studencki Teatr Satyryków opierał się na tekstach autorskich, które były zaangażowane w rzeczywistość społeczną i polityczną kraju. Ze Studenckim Teatrem Satyryków związani byli m. in. Agnieszka Osiecka, Olga Lipińska i Stanisław Tym. Teatr Bim-Bom założony został przez aktorów Zbigniewa Cybulskiego oraz Bogumiła Kobielę i skupiał się raczej na artyzmie przekazu. Był poszukiwaniem metafory teatralnej i poetyckiego klimatu.

Od 1958 roku działał eksperymentalny „Teatr 38” założony przez Waldemara Krygiera. Teatr prezentował dzieła współczesnych dramaturgów europejskich m. in. Becketta, oraz przejawiał eksperymentalne podejście do dzieł klasyków romantycznych. W tym samym czasie został założony Wrocławski Teatr Pantomimy, który wykorzystywał elementy pantomimy, baletu i literatury. Celem tego teatru było ukształtowanie nowego rodzaju aktora.

W latach 60-tych. ustabilizowało się funkcjonowanie teatrów w Polsce. Wiele teatrów realizowało swój własny program artystyczny. Takim działaniem zajął się Teatr Narodowy czy Teatr Powszechny. Bardzo mocną pozycję objęły sceny krakowskie, które do czasów dzisiejszych są uznawane za jedne z najlepszych w Polsce.