„Uczta u Wierzynka” - opis, streszczenie wydarzenia i jego znaczenie

W dniu 21 maja roku 1163 miał miejsce ślub wnuczki króla Kazimierza Wielkiego - Elżbiety Pomorskiej, córki Bolesława V - z cesarzem Karolem IV Luksemburskim, który przypieczętowywał oficjalny sojusz pomiędzy Królestwem Polskim a cesarstwem. W tym czasie ponadto król Polski oraz jego wierny sojusznik - książę Bolko II Świdnicki, wyznaczeni uprzednio na zaufanych arbitrów, starali się znaleźć satysfakcjonujący wszystkich kompromis w sporze Ludwika Wielkiego z cesarzem niemieckim.

Oprócz tego, uwaga środkowoeuropejskich władców skupiona była wokół projektu utworzenia szerokiej chrześcijańskiej koalicji przeciwko rosnącym w siłę na południu Turkom. Wszystkie te trzy główne zagadnienia oraz szereg pomniejszych determinowały zwołanie w roku 1364 do Krakowa zjazdu europejskich monarchów, który do historii przeszedł jako tzw. „uczta u Wierzynka”. Byli na niej obecni (oprócz Kazimierza Wielkiego i Bolka II Świdnickiego) m. in. cesarz Karol IV, król węgierski Ludwik I, król duński Waldemar IV, książę austriacki Rudolf IV Założyciel oraz wielu innych książąt polskich i brandenburskich. W roli formalnych gospodarzy występowali: krakowska rada miejska, kupiec Mikołaj Wierzynek oraz oczywiście prestiżowo król Kazimierz Wielki.

W ciągu dwudziestu jeden dni nieustannej biesiady przybyli goście dyskutowali nad bieżącymi sprawami polityki międzynarodowej oraz roztrząsali kwestię zorganizowania kolejnej krucjaty wojskowej na Bliski Wschód przeciwko Turkom, do której gorąco namawiał również obecny na zjeździe król Cypru - Piotr de Lusignan, poważnie obawiający się o bezpieczeństwo swojego państwa. Wystawność i przepych z jaką zorganizowana została uczta u Wierzynka wywarły na zagranicznych gościach ogromne wrażenie a wielki sukces idei międzynarodowego zjazdu w stolicy Królestwa Polskiego przyczynił się do znacząco wzrostu pozycji ostatniego Piasta w Europie.