Tempariusze - opis stroju Templariuszy

Templariusze, czyli właściwie Zakon Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona - z łacińskiego „Fratres Militiae Templi, Pauperes Commilitones Christi Templique Salomonis”, było to zgrupowanie zakonne założone na początku wieku XII (około roku 1118) w Jerozolimie.

Strój templariuszy charakteryzował się przede wszystkim stonowanymi kolorami. Dominowała zakonna czerń, stłumiona szarość, ewentualnie jednolita biel. Habity nie mogły być wielokolorowe. Biel szczególnie wskazana była w czasie zimy. Ten biały na lato musiał być koniecznie lniany, natomiast na zimę, cieplejszy - zrobiony z wełny. Strój nie mógł bezpośrednio dotykać ciała, bo uważano to za nieczyste i zwykle pod spodem noszono białe dzianiny.

Charakterystycznym oznakowaniem zakonników z Zakonu Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona był wielki czerwony krzyż: „Habit kawalerów z profesją jest biały i składa się z tuniki, szkaplerza z czerwonym ośmioramiennym krzyżem na piersi oraz płaszcza z kapturem i tym samym krzyżem na lewym ramieniu”. Szkaplerzem jest ta najbardziej powierzchowna część ubrania, przypominająca swoim krojem bolero, zakrywająca takie części ciała jak piersi, plecy oraz ramiona (z łacińskiego scapulare od scapula - ramiona, barki, plecy).

Najważniejsze w stroju templariusza jest to, aby nie była niczym ozdobiona. Zakonnicy mieli normalną regułę zakonną. Przysięgali między innymi ubóstwo i czystość. Te cnoty musiały być pokazywane także w stroju. Niedopuszczalne było zawieszanie na szatach ozdobnych wisiorków, wyszyć, łańcuszków, dekoracji, odznaczeń, orderów, czy innych podobnych świecidełek, które mogłyby wbijać w dumę. Ponadto ważne jest dopasowanie rozmiaru stroju. Nie może on być ani za długi ani za krótki. Zakonnik powinien wyglądać schludnie.

Strój templariuszy składał się nie tylko z habitu. Była to jedna z wielu części budujących ubranie zakonników. Każdy, niezależnie od statusu i długości czasu przebytego w zakonie, nosił ten sam strój, co inni. Nie było tutaj żadnych udziwnień, a habity w żadnym wypadku nie służyły rozróżnieniu, kto jest postawiony wyżej, a kto nowicjuszem. Pod habitem Mnichowie najczęściej nosili białe koszule, które stanowiły swego rodzaju podkoszulki pod habitem.

Co do butów: „Zabraniamy spiczastych butów i sznurowadeł i zakazujemy jakiemukolwiek bratu nosić je; nie pozwalamy na ich noszenie także tym, którzy służą domowi przez określony czas, lecz zakazujemy im posiadania butów ze szpicami (dużymi, charakterystycznymi czubkami, przedłużenie buta) i sznurowadłami be względu na okoliczności”.

Jeżeli chodzi o strój do walki, zakonnicy Zakonu Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona ubierali się w białe tuniki z czerwonym ośmioramiennym krzyżem, które mierzyły sobie długość sięgającą do kolan. Ubranie było dość wygodne i luźne, co umożliwiało ciału łatwiejsze poruszanie podczas walki. Nie można jednoznacznie stwierdzić, czy zakonnicy ubierali na swoje habity jakikolwiek rynsztunek wojenny. Możliwe jest, że ubierali kolczugi. Niewątpliwie nosili także wielkie, owalne tarcze, które oznakowane były charakterystycznym ośmioramiennym, czerwonym krzyżem. Nie ma natomiast żadnej wzmianki o gaciach, czyli bieliźnie.

Templariusze, czyli mnisi z Zakonu Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona ubierali się bardzo skromnie. Ich strój z biegiem wieków zmieniał się i ulegał widocznym przekształceniom, jednak niezależnie od epoki, zawsze pozostawał ubogi, niemal ascetyczny, skromny.