Najazd mongolski na ziemie polskie i bitwa pod Legnicą w roku 1241 – przebieg i konsekwencje

W pierwszej połowie XIII wieku koczownicze plemiona tatarskie zjednoczone pod wodzą Czyngis-chana kończyły właśnie podbój środkowej Azji. Śmierć historycznego ich przywódcy w roku 1227 nie oznaczała jednak końca ekspansji, bowiem po podzieleniu stworzonego przez Czyngischana imperium, władzę nad najbardziej na zachód wysuniętą jego częścią objął wnuk zmarłego władcy, Batu-chan. W roku 1236 hordy tatarskie położyły kres istnieniu państwa Bułgarów nadwołżańskich i rozpoczęły systematyczny podbój rozległych terenów Rusi. Zwierzchność tatarską po kolei musiały uznawać najważniejsze ruskie ośrodki miejsce tj. Riazań, Włodzimierz, Moskwa oraz w roku 1240 także Kijów. W kolejnym roku Tatarzy zdobyli także tereny graniczące bezpośrednio z państwem polskim, czyli Halicz i Wołyń.

W roku 1241 główne siły tatarskie dowodzone osobiście przez Batu-chana wyruszyły na podbój Węgier rządzonych przez króla Belę IV. Równocześnie, aby udaremnić ewentualną próbę udzielenia Węgrom zbrojnej pomocy, około 8-tysięczny oddział wojska tatarskiego pod wodzą Ordu (brata Batu-chana) skierował się na ziemie polskie. Organizowana pospiesznie przez polskich książąt obrona nie przynosiła żadnych skutków i Mongołowie...