SALT II - Układ SALT II (1979 r.)

Podpisanie w 1972 r. układu SALT I o ograniczeniu zbrojeń strategicznych w Stanach Zjednoczonych i Związku Radzieckim nie rozwiązał trwale problemu, jakim było zagrożenie wybuchem globalnego konfliktu nuklearnego. Oba państwa kontynuowały zbrojenia, w które z czasem zostały zaangażowane również państwa trzecie, znajdujące się w strefach ich wpływów.

Katalizatorem dla rozpoczęcia drugiej tury rozmów na linii Waszyngton-Moskwa było rozlokowanie przez ZSRR baterii rakiet pośredniego zasięgu Pionier (SS-20) na terenie Europy. W odpowiedzi Amerykanie za porozumieniem z przedstawicielami Wielkiej Brytanii, Francji, Niemiec podjęli na zjeździe w Gwadelupie decyzję o zainstalowaniu na starym kontynencie ponad 570 pocisków manewrujących typu Tomahawk i Pershing. Sytuacja taka zmusiła rząd ZSRR do podjęcia kolejnych rozmów w sprawie wielce kosztownego ograniczenia wyścigu zbrojeń.

Stosowna umowa została podpisana w Wiedniu 18. czerwca 1979 r. podczas szczytu z udziałem Richarda Nixona i Leonida Breżniewa. Układ przyjął nazwę SALT II (Strategic Arms Limitation Treaty – podobnie jak porozumienie z 1972 r.) i sankcjonował obustronną redukcję środków do przenoszenia broni masowego rażenia do 2300 sztuk (wliczając wszystkie rodzaje systemów lądowych, morskich i powietrznych), z czego jedynie 1320 miało być przeznaczone do przenoszenia głowic nuklearnych. Ustalenia traktatu SALT II w dużej mierze opierały się na ustaleniach wstępnego spotkania prezydenta USA Geralda Forda z Leonidem Breżniewem we Władywostoku kilka lat wcześniej.