Sto dni Napoleona

1 marca 1815 Napoleon rozpoczął swój sławny marsz ku Paryżowi. Szedł od wybrzeża po drodze zabierając ze sobą kolejne oddziały armii francuskiej, które to z chęcią dołączały do niego. Naprzeciw niemu został wysłany, z ramienia króla, marszałek Ney. Miał powstrzymać byłego cesarza. Faktycznie – wyszedł mu na spotkanie, jednak w dalszą drogę wyruszył już nie z Napoleonem w klatce (jak zapowiadał królowi), a idąc z nim ramię w ramię; i to w roli dowódcy armii, którą to nominację otrzymał od samego Napoleona.

Paryż było łatwo zająć. Nie musiał padać żaden wystrzał. Dawny cesarz był witany owacyjnie, przedstawiciele władzy zarówno świeckiej, jak i kościelnej oddawali mu honory. Po przejęciu zwierzchnictwa nad miastem, Bonaparte ogłosił wprowadzenie monarchii konstytucyjnej, jak również wolność prasy. Poparcie dla Napoleona było widoczne, charakter marszu na Paryż mógł świadczyć o tym, że było wręcz pełne. Tak naprawdę miał za sobą armię, ale wśród ludności szybko pojawiły się rojalistyczne sympatie, co prowadziło do wystąpień. Państwa europejskie także nie zgadzały się na jego powrót do władzy. Ponieważ ich armie nie uległy jeszcze demobilizacji, łatwo było na podjęcie błyskawicznego przeciwdziałania.

Wyjaśnienie sytuacji przyszło 18 czerwca 1815 roku, wraz z bitwą pod Waterloo. Początkowo szala przechylała się na stronę Napoleona, ale ostatecznie starcie zakończyło się pełną klęską francuskiej armii. Kilka dni wcześniej, bo 12. czerwca, podpisano akt końcowy kongresu wiedeńskiego. Zwycięstwo pod Waterloo przypieczętowało postanowienia końcowe kongresu – powrót do form ustrojowych sprzed 1789 roku. Napoleon został zmuszony do ponownej abdykacji – 22. czerwca. Jego powrót trwał 113 dni. W momencie abdykacji był opuszczony przez wszystkich. Zesłany na wyspę świętej Heleny, zmarł tam 5. maja 1821 roku.