Okupacja Austrii (od 1945)

Na mocy ustaleń londyńskich z dnia 4 lipca 1945 roku austriackie poczynania ustawodawcze miała kontrolować Rada Sojusznicza. Wiązało się to z podziałem państwa, podobnie jak Niemiec, na cztery strefy okupacyjne: Górna Austria (część), Salzburg oraz Salzkammergut miały się znaleźć w strefie amerykańskiej. Karyntię, wschodni Tyrol i Styrię otrzymała Wielka Brytania. Nad północnym Tyrolem oraz Vorarlbergiem kontrolę miała sprawować Francja. Radziecka strefa objęła natomiast: Burgenland, Dolną Austrię, oraz część Górnej Austrii.

Już wcześniej na czele państwa Związek Radziecki postawił Karla Rennera. Sugerowało to, że Stalin także w Austrii chce przejąć kontrolę. Renner okazał się jednak całkiem samodzielnym politykiem i pierwszym jego posunięciem taktycznym było zwrócenie się do mocarstw zachodnich. Widział, że Austrii grozi rozpad, zatem za najważniejszy cel obrał przeprowadzenie wolnych wyborów. Odbyły się one 25 listopada 1945 oku i były klęska dla komunistów, którzy uzyskali zaledwie 5 % mandatów. Prezydenturę powierzono Karlowi Rennerowi. Stanął on przed największym problemem czasów okupacji - Związkiem Radzieckim.

W swojej strefie Rosjanie dokonywali egzekucji niemieckich majątków. Było to zgodne z postanowieniami poczdamskimi, ale w przypadku Austrii o tyle trudne, że niekiedy nie sposób było określić, które majątki należą do Austriaków, które do Niemców. Rosjanom nie przeszkadzały jednak te kwestie i dokonywali wywozu znacznej ilości maszyn, jak i przejmowali zakłady przemysłowe. Pomimo tych trudności sytuacja kraju uległa szybkiej stabilizacji. Formalnie dopiero w roku 1955 zakończyła się okupacja Austrii, ale znacznie wcześniej państwo zyskało samodzielność. Za negatywne można poczytywać, iż w stosunku do Austrii polityka mocarstw była mniej rygorystyczna, aniżeli w przypadku Niemiec (co miało swoje następstwa zwłaszcza na płaszczyźnie odpowiedzialności za zbrodnie nazizmu). Stało się tak dlatego, że Austria była postrzegana również jako ofiara Hitlera, w praktyce jednak oznaczało, że już dwa lata po zakończeniu wojny austriaccy hitlerowcy skorzystali z amnestii.

Także w Niemczech wielu nazistów dostało się później do rządu, ale jednak chociażby pokazowy proces norymberski sprawił, że w świadomości świata Niemcy funkcjonowali jako zbrodniarze. Poczucie winy przeszło niejednokrotnie na dzieci, których rodzice uczestniczyli w polityce hitlerowskiej (problem poruszany szeroko przez socjologów). Austria natomiast uniknęła tego aspektu.