Ruś Kijowska - Włodzimierz Wielki - rządy

Data urodzenia Włodzimierza Wielkiego nie jest współczesnym historykom wciąż znana, wiadomo, że był on najmłodszym synem księcia kijowskiego Światosława I oraz jego konkubiny Maluszy, która w źródłach norweskich występuje jako stuletnia wróżka przepowiadająca przyszłość.

Po śmierci ojca w bitwie z Pieczyngami podczas kampanii przeciwko Bizancjum w roku 972, Włodzimierz otrzymał dla siebie północną część krystalizującego się dopiero państwa ruskiego, z Nowogrodem jako stolicą, natomiast jego starszy brat - Jaropełk, został wielkim księciem kijowskim. Walki pomiędzy braćmi, w których uczestniczył ponadto jeszcze Oleg, doprowadziły do wygnania młodego Włodzimierza z należnej mu dzielnicy. W toku 977 jednak powrócił on do Nowogrodu w towarzystwie wiernej mu drużyny wareskiej i rozpoczął wówczas stopniowe przejmowanie władzy w państwie. Po opanowaniu Nowogrodu, Połocka i Smoleńska, około roku 980 ruszył następnie na Kijów - siedzibę swojego znienawidzonego brata, który ostatecznie również zdobył a samego Jaropełka kazał zamordować.

Jako władca zjednoczonego państwa ruskiego, Włodzimierz powiększył jego terytorium o ziemie zamieszkałe przez plemiona fińskie na północnym wschodzie aż po ujście Oki oraz tzw. Grody Czerwieńskie z Przemyślem, które odebrał Mieszkowi I, księciu Polan. W polityce wewnętrznej nowy książę początkowo był zwolennikiem unifikacji rozdrobnionych wszystkich pogańskich kultów na Rusi, ale szybko zdał sobie sprawę, iż dotychczasowe wierzenia nie spełnią dostatecznie tego zadania. Wniosek ten był jednym z głównych powodów podjęcia decyzji o natychmiastowym i masowym chrzcie swoim i swoich poddanych. Prowadzona przez bizantyńskich duchownych od dłuższego już czasu nieśmiała akcja chrystianizacyjna na ziemiach ruskich w końcu mogła nabrać ram formalnych. W roku 988 w Chersoniu miało miejsce symboliczne przyjęcie chrztu przez Włodzimierza Wielkiego, który wkrótce zorganizował także masowe udzielenie tego sakramentu wszystkim mieszkańcom Rusi, poprzez zanurzenie w Dnieprze. Związek Kijowa z Bizancjum został ponadto zacieśniony przez ślub wielkiego księcia z siostrą potężnego cesarza Bazylego II Bułgarobójcy, Anną. Wraz z jej orszakiem na Ruś przybyła także wielka liczba bizantyńskich duchownych, kilku biskupów oraz nowy metropolita dla diecezji kijowskiej, którzy szybko i sprawnie zorganizowali tam organizację kościelną podporządkowaną w pełni patriarsze w Konstantynopolu. Wielki udział w krzewieniu podstaw chrześcijaństwa w państwie Włodzimierza Wielkiego mieli także duchowni bułgarscy, za których sprawą na Ruś przeszczepiono liturgię w języku słowiańskim oraz podstawy piśmiennictwa słowiańskiego, co wydatnie przyspieszyło rozwój literatury ruskiej. W niedługim czasie Ruś stała się najlepiej rozwiniętym gospodarczo i kulturalnie krajem wschodniej słowiańszczyzny a jej stolica - Kijów, bogatym i pełnym przepychu centrum kulturalnym i architektonicznym regionu.
Sam książę po przyjęciu chrztu zmienił się diametralnie - z okrutnego, bezwzględnego i rozpustnego wojownika stał się sprawiedliwym i pokojowym chrześcijańskim władcą oraz wielkim orędownikiem nowej wiary, który z całą stanowczością tępił pozostałości starej bałwochwalczej religii. Około roku 990 rozpoczął budowę miasta Włodzimierz nad Klaźmą oraz wzniósł pierwszą kamienną świątynię chrześcijańską na Rusi - Cerkiew Dziesięcinną w Kijowie oraz ufundował premierową szkołę.

Włodzimierz I Wielki, chcąc skutecznie panować nad rozległymi i wciąż słabo powiązanymi ze sobą gospodarczo ziemiami swojego państwa, osadzał na lokalnych tronach swoich synów. Jednak szybko stali się oni wyrazicielami woli swoich gospodarzy, co doprowadzało do częstych konfliktów w obrębie dynastii Rurykowiczów. W roku 1015, podczas przygotowań wojennych przeciwko Nowogrodowi, w którym władze sprawował niewierny Jarosław, Włodzimierz zmarł w dniu 15 lipca. Obecnie, rocznica jego śmierci jest wśród prawosławnej i unickiej części ludności Ukrainy i Rosji obchodzona jest jako wielkie, niemal narodowe święto.