Leonardo da Vinci „Madonna wśród skał” - interpretacja i opis obrazu

„Madonna wśród skał” czy inaczej „Madonna w grocie skalnej” przedstawia scenę rodzajową umieszczoną w bardzo ciekawej i tajemniczej scenerii.

Centralną część malowidła zajmują siedzące obok siebie postacie kobiety w otoczeniu dwójki dzieci i anioła. Tożsamość niewiasty potwierdza nie tylko tytuł dzieła, ale i znajdujący się nad jej głową nimb, a także dziecko, nad którym spogląda trzyma wyciągniętą dłoń. Matka Boska ubrana jest w ciemnoniebieską długą szatę z zapiętą piękną broszą narzutą w tym samym kolorze. Jej włosy są ciemne i kręcone, a skóra bardzo jasna. Jej usta układają się nieokreślony wyraz ni to uśmiechu, ni spokojnego zadowolenia. Aureole będące oznaką świętości i boskości mają również dzieci.

Jezus, który siedzi obok anioła, zwrócony jest w kierunku drugiego chłopca i trzyma rączkę w geście błogosławieństwa. Jezus jest nagi, ma krótkie, brązowe, kręcone włosy. Na jego twarzyczce maluje się wyraz pewności z wykonywanej czynności; jest to twarz szczególna, bo bardzo dorosła, niezbyt pasująca do małego ciałka.

Błogosławionym jest klęczący i nieco starszy od Jezusa Jan Chrzciciel, o którego ramię opiera się jego charakterystyczny krzyż z przedłużoną belką. Ręce ma złożone jak do modlitwy. Ubrany jest w zwiewne przepaski. Jego włosy są nieco dłuższe od włosów Jezusa, ale również brązowe i kręcone, spadają w lokach na czoło. Matka Boska przygarnia Jana prawą ręką, trzymając go za ramię.

Anioł jest szczególną postacią w tym gronie, ponieważ promieniuje od niego jakaś tajemnica. Nie można dokładnie określić, gdzie pada jego wzrok pod ciężkimi powiekami. Być może spogląda na Jana albo na obszar, którego obraz nie obejmuje. Ma kręcone, ciemne włosy spadające na ramiona, a ubrany jest w jasną szatę. Jego skrzydła ukryte są w cieniu.

Krajobraz otaczający siedzących to głównie brązowe głazy jaskini, w której się znajdują oraz porastająca je rzadko zieleń – trawy i białe kwiatu u stóp chrzciciela. Po lewej stronie w oddali widać wyłom w skale ukazujący prawdopodobnie jeziora oraz wyrastające z niego skalne góry w promieniach słońca. W sklepieniu groty widać nieliczne otwory, przez które przebija błękit nieba.

Ważna jest tu gra światłocieni. Najjaśniejszymi punktami obrazu są oświetlone twarze wszystkich postaci, u dzieci są to również nóżki i rączki, natomiast cała reszta znajduje się w półmroku. Oświetlona jest również złota wewnętrzna część szaty Matki Boskiej.