Reportaż z wakacji

U rodzinki na wsi   
Dziś 30 czerwca 2010 roku, siedzę na tylnym siedzeniu naszego samochodu i słucham rozmowy rodziców na temat cen benzyny. Tata jak zwykle prowadzi, a mama odpowiedzialna jest za prowiant. Już od godziny jesteśmy w drodze, co oznacza, że za trzy kolejne będziemy na miejscu. Jedziemy do rodzinki ze strony mamy - cioci Wandy, wujka Krzyśka i moich kuzynek Celinki, Ulki i Doroty Wiklińskich.

Na drodze ruch umiarkowany mimo soboty, pewnie dlatego, że pogoda trochę się wczoraj popsuła i siąpi dokuczliwa mżawka. W radiu leci, bardzo á propos pogody, „Ciągle pada” Czerwonych Gitar.

Jest 15.48 i właśnie wjeżdżamy na podwórko rodzinki, co oznacza, że dotarliśmy wreszcie do Orzechówka. Zanim wszyscy wszystkich wycałowali na powitanie minęło trochę czasu, teraz zmierzamy do jadalni, żeby porozmawiać o wszystkich bieżących sprawach przy herbacie i kanapce. Ciocia standardowo pyta o szkołę, o koleżanki i zajęcia dodatkowe, a moja mama nie pozostaje dłużna i wypytuje po kolei wszystkie trzy swoje siostrzenice.

Dostajemy pozwolenie na odejście od stołu i zabawę, z czego bardzo skrzętnie korzystamy. Ponieważ Dorota jest tylko rok młodsza ode mnie, to z nią zawsze spędzam czas w Orzechówku. Ula i Celinka to jeszcze maluchy. Idziemy więc w nasze ulubione miejsce, które jest też stałym miejscem spotkań lokalnej młodzieży, czyli do starego młyna. W trakcie  plotkujemy o wszystkich naszych sprawach. Na miejscu spotykamy grupę znajomych Doroty, wśród których są Damian Michalski, Bartek Dorosz, Ala Kaliska i Marcin Janusz. Wszystkich znam z poprzednich wakacji. Chwilę rozmawiamy o czasie, który spędziliśmy osobno, po czym Marcin proponuje „Chodźmy zobaczyć, czy woda w jeziorze ma dobrą temperaturę, bo jeśli tak, to jutro można iść tam na cały dzień”.

Jezioro Sitowie leży dwa kilometry od Orzechówka, więc robimy niezły spacer. Mżawka już nie pada, ale nad jeziorem pustki, nie ma amatorów kąpieli w bezsłoneczny dzień. Wygłupiamy się przez chwilę, sprawdzając, czy woda nadaje się, by się w niej kąpać. Ala ma tak przemoczoną sukienkę, że jest jej zimno, więc wracamy do wsi. Na odchodne umawiamy się na następny dzień od samego rana przy młynie.

Przed snem przegadałyśmy z Dorotą kilka godzin. Dowiedziałam się o jej zauroczeniu Bartkiem, ale kazała mi obiecać, że nie będę próbowała ich swatać. Przyrzekłam. Teraz, pokonana zmęczeniem, idę do siebie, marząc jedynie o wygodnym łóżku.

Jest 9.00, a my spóźnione biegniemy na miejsce spotkania. Wszyscy już tam są. Słyszymy, że jesteśmy śpiocho-ślimaki i ruszamy w drogę. Pogoda jest wreszcie taka, jak trzeba. Słońce przygrzewa aż miło. Jesteśmy uzbrojeni w kanapki, napoje, koce i olejki. Dzień zapowiada się świetnie.

Od dwóch godzin nie wychodzimy z wody, bo chłopcy uparli się najpierw, by ćwiczyć nurkowanie, a potem rozgrywaliśmy profesjonalne mecze siatkówki wodnej. Jestem zmęczona, ale czuję się rewelacyjnie. Idę właśnie na koc, żeby trochę się poopalać i wracam do wody. Jest 18.00, obiecałyśmy, że zjawimy się na kolacji, więc żegnamy kolegów i zmierzamy w stronę domu. O 20.00 wujek rozpala grill, Dorota wyciąga gitarę i wieczór mija w wyjątkowej atmosferze pachnącej szaszłykami i przy piosenkach harcerskich, z których wykonania zaśmiewamy się do łez. Zwłaszcza z solówek mojego taty, który zdecydowanie nie ma ani odrobiny słuchu.

Dziś, 2 lipca, z rodzicami wracamy już do siebie. Weekend był bardzo udany i żałuję, że nie możemy zostać dłużej. Mama obiecuje, że jak tylko dostaną z tatą urlop, to w sierpniu zjawimy się na dłużej. Machamy zza okien samochodu stojącym przed wejściem Wiklińskim, których sylwetki stają się coraz mniejsze i mniejsze…