Konflikt tragiczny w „Królu Edypie” - opracowanie

Bohater Sofoklesa jest jedną z nielicznych postaci, której dzieje są naznaczone wyjątkowym tragizmem. Konflikt tragiczny Edypa to przypadek kończący się szczególnie okrutnie.

Edyp konsekwentnie kierował się w życiu zasadami moralnymi oraz troską o innych ludzi. Jako młodzieniec, nie znając swego prawdziwego pochodzenia, a dowiadując, że będzie katem dla własnego ojca, skazuje się na wygnanie z rodzinnych stron. Nie dopuścić do skrzywdzenia rodzica, którego kocha. Ten wybór podyktowany jest dobrymi i etycznymi pobudkami. Jednak nie zdaje sobie sprawy, że fatum, jako siła nieprzejednana, której nie sposób oszukać, kieruje go ku spełnieniu proroctwa.
 
Cały trud włożony w uchronienie bliskich przed tragedią poszedł na marne. Najpierw zabija ojca, będąc przekonanym, że jest to obcy wędrowiec. Za uwolnienie Teb od siejącego postrach Sfinksa otrzymuje od mieszkańców miasta nagrodę w postaci tronu i ręki owdowiałej królowej. I po raz kolejny nie zdaje sobie sprawy, że ten dowód wdzięczności obywateli tebańskich stanie się spełnieniem wróżby, od której uciekał. Żeni się z własną matką i płodzi z nią dzieci.
 
Edyp jako dobry władca, który pragnie zapobiec pladze, jaka nawiedziła jego kraj, znów nieświadomie, wydaje na siebie wyrok. Wyklinając mordercę poprzedniego władcy i obiecując ukarać go należycie, gdy poznaje wreszcie prawdę, jest zmuszony ukarać samego siebie. Mimo że już dostatecznym obciążeniem psychicznym i karą za próbę oszukania losu stała się świadomość popełnionych czynów, tak jak przysięgał ludowi, karze siebie jako zbrodniarza. Wyłupia sobie oczy i odchodzi z Teb, w sercu mając straszny ból z powodu odebrania życia ojcu i zhańbienia matki. Wielki i sprawiedliwy władca skończył żywot jako wygnaniec i bardzo cierpiący człowiek, który próbował żyć godnie, ale nie pokonał fatum.