Bolesław Prus „Lalka” - bohaterowie. Charakterystyka

Głównym bohaterem „Lalki” Bolesława Prusa jest Stanisław Wokulski. To pełen sprzeczności czterdziestopięcioletni mężczyzna, któremu – pomimo naprawdę wielu przeszkód – udało się odnieść spektakularny sukces finansowy.

Wokulski zdecydowanie należy do grona osób pracowitych, wytrwałych, zdolnych do wyrzeczeń i bardzo gospodarnych. To właśnie te cechy otworzyły mu drogę do majątku, na którą wszedł po powrocie z zesłania. Bohater zawarł małżeństwo z rozsądku, by zdobyć udziały w sklepie Minclów. Natomiast gdy został już wdowcem, postanowił pomnożyć kapitał i udał się do Bułgarii, gdzie trwała wojna turecko-rosyjska. Tam, zajmując się zaopatrzeniem, dorobił się imponującej kwoty.

W postawie głównego bohatera „Lalki” wielokrotnie można dopatrzeć się naleciałości romantycznego światopoglądu. Dowodem na jego idealizm jest uczucie, które żywi wobec Izabeli Łęckiej. Ewidentnie brakuje mu racjonalnego podejścia, Wokulski zdaje się patrzeć na postać arystokratki tylko i wyłącznie za pomocą serca. Zupełnie nie widzi tego, że kobieta wplątała go w swoją gierkę i nie ma ochoty wiązać się z nim z miłości. Znacznie bardziej niż postacią właściciela sklepu była zainteresowana jego majątkiem.

Stanisław Wokulski może imponować swoimi szerokimi zainteresowaniami i dobrym sercem. Będąc w Paryżu, chętnie pomagał on Geistowi w jego badaniach laboratoryjnych. Natomiast w Warszawie snuł plany przebudowy Powiśla – dzielnicy biedoty. Wielu ludzi otrzymało pomoc z jego rąk, gdyż bohater ten nie wahał się dzielić swoim majątkiem.

Izabela Łęcka – córka Tomasza Łęckiego – byłą reprezentantką arystokracji i obiektem uczuć Stanisława Wokulskiego. Zewnętrznie wyglądała na szczególnie piękną kobietę – wysoką, o niemal idealnej figurze, bujnych blond włosach, niebieskich oczach i prostym nosku. Nic więc dziwnego, że główny bohater zwrócił na nią uwagę w teatrze.

Jej życie biegło zupełnie odmiennym rytmem niż to, jakie wiodą inni ludzie. Przede wszystkim było wypełnione przez kaprysy i zachcianki, które były prędko zaspokajane. Łęcka nie doświadczyła nigdy pracy, a większość czasu spędzała w rzeczywistości salonowej – wśród pięknych kobiet i pięknych mężczyzn. Za ideał męskiej urody uważała obsypywany przez nią pocałunkami posąg Apolla. Bohaterkę tę można porównać właśnie do tej figury – także była piękna, ale niezwykle zimna i niezdolna do miłości.

Izabela Łęcka miała naprawdę nikłe pojęcie o realnym świecie. Co prawda, pomagała biednym ludziom, ale traktowała to raczej w kategoriach arystokratycznych obowiązków niż potrzeb serca. Na jej światopogląd największy wpływ miała właśnie obyczajowość tego stanu. Wystarczy spojrzeć na wizję małżeństwa, którą chciała ziścić Łęcka. Życiowy partner powinien być kimś praktycznym (bogatym, spełniającym zachcianki), natomiast inne aspekty szczęścia mieliby gwarantować jej kochankowie.

Tomasz Łęcki to mężczyzna mający już ponad sześćdziesiąt lat. Ojciec Izabeli był niski i grubawy. Jego oblicze ozdabiały białe wąsy oraz włosy tego samego koloru. Chociaż taki wygląd raczej nie budzi respektu, to arystokrata nadrabiał to swoim zachowaniem. Po mieście przechadzał się dumny, z podniesioną głową, aż ludzie zmuszeni byli schodzić mu z drogi. Łęckiego poznajemy, gdy jest w fatalnej sytuacji finansowej. Spowodowane było to jego roszczeniową postawą i nieumiejętnością prowadzenia interesów. Bohater ten przekonany był, iż z racji pochodzenia należy mu się niemal wszystko. W dodatku cechuje go bezsensowna duma. Łęcki korzystał z pomocy Wokulskiego, jednak zawsze traktował go jako „galanteryjnego kupca”, nigdy jak kogoś równego sobie.

Przyjacielem i pomocnikiem tytułowego bohatera był Ignacy Rzecki. To jedna z  barwniejszych i sympatyczniejszych osób, które zostały przedstawione w „Lalce”. Doktor Szuman określił go mianem „ostatniego romantyka”. W słowach tych jest wiele prawdy. Przede wszystkim cechowało go niezwykle idealistyczne podejście do świata. Bardzo mocno wierzył w wielką rolę wykonywanej przez siebie pracy, a wypełniał ją nie tyle z poczucia obowiązku, co z miłości do Wokulskiego i sklepu. W dodatku był wielkim miłośnikiem Napoleona Bonaparte i wciąż miał nadzieję, że historia da ludzkości jeszcze jednego takiego męża, który będzie w stanie zmienić obraz świata.

Stosunek Rzeckiego do Wokulskiego był niezwykle pozytywny. Nawet wtedy, gdy główny bohater nieco się zagubił, adorując Łęcką, stary subiekt, chociaż czuł się osamotniony, bronił go przed plotkami i pomówieniami. Ostatnie dni Rzeckiego mijają w smutku i osamotnieniu, co było wynikiem gasnącego poczucia przydatności innym ludziom.

Julian Ochocki reprezentuje w „Lalce” postawę „idealisty naukowego”. Ten młody i sympatyczny mężczyzna podporządkowuje swoje życie badaniom i odkryciom. Sam mówi, że w miłości byłby szczęśliwy tylko wtedy, gdyby udało mu się znaleźć kobietę o podobnych zainteresowaniach. Jego największym marzeniem jest skonstruowanie latającej maszyny.

Doktor Szuman był żydowskim lekarzem i przyjacielem Stanisława Wokulskiego. Najwięcej czasu zajmowało mu badanie włosów, któremu poświęcił się do tego stopnia, że prosił głównego bohatera, by ten przywoził mu je ze swoich zagranicznych podróży. Szuman, posiadając dosyć znaczny majątek, leczył ludzi za darmo, co było przejawem jego wspaniałomyślności.

Mraczewski zajmował posadę subiekta w sklepie Wokulskiego. Był przy tym wielkim strojnisiem i bawidamkiem. Stracił pracę, ponieważ pozwalał sobie na niewybredne uwagi pod adresem Łęckiej. Jednak główny bohater, na skutek próśb kobiety, pomógł mu znaleźć pracę w Rosji.

Kazimierz Starski był krewnym Izabeli Łęckiej i młodym przedstawicielem arystokracji. Utraciwszy swój majątek, postanowił poszukać szansy na bogaty ożenek. Życie upływało mu na uwodzeniu kolejnych kobiet, co do których miał plany finansowe. Poprzez swoje działania ujawnił się jako człowiek bezczelny, pozbawiony zasad moralnych i traktujący innych przedmiotowo.

Profesor Geist to paryski uczony – postać niezwykle ceniona przez Wokulskiego. Swoje życie podporządkował on nauce, przeznaczając na prowadzone badanie każde pieniądze. Jego największym sukcesem jest odkrycie metalu lżejszego od powietrza. Jednak nie zmienia to faktu, iż nieustannie doskwiera mu samotność i niezrozumienie ze strony otoczenia.