Abelard i Heloiza – słynni kochankowie w literaturze. Opracowanie

Pierre Abelard był wybitnym filozofem i teologiem średniowiecznym. Heloiza była natomiast jego uczennicą, młodszą od niego o ponad dwadzieścia lat. Dziewczyna słynęła ze swojej dużej wiedzy, inteligencji i urody. Pierre zafascynowany nią postanoiwł ją uwieźć. Heloiza zakochała się w Abelardzie i zgodziła się zostać jego kochanką. Para utrzymywała swój romans w tajemnicy, jednak wiedziało o niej wiele osób, ponieważ Abelard pisywał wiersze miłosne opiewające Heloizę, które później śpiewali żacy.

Osobą, która o tej miłości dowiedziała się jako ostatnia był Fulbert – wujek i opiekun Heloizy. Zdał sobie sprawę z faktu, że Pierra i Heloizę łączy romans dopiero w momecie, gdy nakrył ich in flagranti. Kanonik Fulbert uznał ów romans za obrazę swojego dobrego imienia. Rozgniewany wyrzucił Abelarda z domu. Pierrowi udało się zabrać stamtąd dziewczynę i umieścić u swojej siostry, gdzie Heloiza urodziła syna Abelarda – Astrolabiusza. Fulbert nalegał, aby Pierre poślubił jego podopieczną. Pierre chciał ją pojąć za żonę, jednak nie mógł pozwolić, aby wiadomość o małżeństwie rozeszła się wśród uczonych (jako mężczyzna żonaty nie mógłby dalej zajmować się nauką).

Opiekun dziewczyny zgodził się na to, jednak nie dochował tajemnicy, czym wywołał gniew Heloizy. Świeżo poślubiona kobieta udała się wówczas do kasztoru, w którym pobierała za młodu nauki. Pierre został wykastrowany przez zbirów nasłanych przez Fulberta. Ponieważ wiadomość o jego małżeństwie obiegła już Paryż, nie mógł nadal wykładać, wstąpił więc do klasztoru, gdzie nadal nauczał, jednak prowadził lekcje jedynie dla mnichów oraz najgorliwszych ze swoich dawnych uczniów. 

Heloiza również włożyła na siebie szaty zakonne. Ich miłość, mimo iż na odległość, wciąż trwała. Kochankowie korespondowali ze sobą, a ich listy świadczą o wielkim uczuciu.

Ich związek przedstawia typ parenetyczny miłości fatalnej. Oboje zdawali sobię sprawę z faktu, że ich miłość jest skazana na niepowodzenie i nie przyniesie żadnemu z nich korzyści. Nie potrafili jednak okiełznać rodzącego się w nich uczucia. Namiętność, jakiej ulegli doprowadziła oboje do zguby. Heloiza jako kobieta okryta złą sławą, nie miała szans na dobre zamążpójście. Abelard nie mógł nadal zajmować się dzialalnością naukową. Była to więc miłość fatalna. Historia o nieszczęśliwych kochankach została opisana w średniowiecznym „Romansie o róży”. Przez wiele wieków znajdowała grono czytelników i inspirowała kolejnych artystów.