Jan Kochanowski „Miło szaleć, kiedy czas po temu...” - interpretacja i analiza utworu

W Pieśni XX „Miło szaleć…” widoczny jest wypracowany przez Kochanowskiego pogląd będący połączeniem starożytnych filozofii.

Pieśń rozpoczyna się opisem odbywającej się uczty. Charakter biesiadny początkowych fragmentów zachęca do zabawy jednak z zastrzeżeniem, że tylko w czasie do tego przeznaczonym. Możemy doszukać się tu odwołania do starotestamentowej Księgi Mądrości mówiącej o tym, że na wszystko jest odpowiednia pora („Jest czas siania i czas zbierania…”).
Kiedy jest pora, możemy zakosztować zabawy, śpiewów, jedzenia i picia.

Na uczcie każdy jest równy. Klasy społeczne, podziały i konflikty zanikają, by każdy mógł wziąć udział we wspólnym świętowaniu. W różnicach widzi podmiot liryczny źródło niezgody i problemów, uczta natomiast ma za zadanie wszystkich pojednać. Fragment ten odwołuje się przede wszystkim do epikureizmu.

Podmiot liryczny wchodzi w rolę biesiadnika, który ucztuje razem z zaproszonymi gośćmi zabawiając jednocześnie swoimi rymami. Pragnie on także przedstawić zgromadzonym swoją filozofię radości i zabawy, skłonić do beztroskiego spędzania czasu i oddania się przyjemnościom.

Dalej wyjawia cel takiego myślenia: nie wiadomo,...