Pieśń jako gatunek literacki. Cechy pieśni

Pieśń to najstrszy gatunek poezji lirycznej, którego powstanie wiąże się z obrzędami oraz muzyką. Drugie znaczenie słowa pieśń to: utwór narracyjny występujący w średniowiecznej epice, dotyczący tematyki historycznej bądź legendarnej. Najbardziej popularnym znaczeniem słowa pieśń jest znaczenie pierwsze. Pieśni były w starożytności skaładnikiem uroczystości religijnych. Chechy charakterystyczne pieśni to prosta budowa, rytmizacja, częste wsytępowanie refrenów i paralelizmów oraz układ stroficzny.

Na poezję europejską najasilniej działały pieśni Horacego. Charakteryzowały się one niewielkimi rozmiarami - 6-10 strof. Dotyczyły różnorodnej tematyki: miłosnej, towarzyskiej, autotematycznej (roważania na temat własnej twórczości literackiej). Horacy łączył w swoich pieśniach elementy filozofii stoickiej i epikurejskiej. Jego utwory występowały w formie monologu skierowanaego bądź do autentycznego, bądź do fikcyjnego adresata. Cechowała je różnorodność tonu i stylów. Pieśi Horacego mogły być zarówno ostrym atakiem, jak i patetyczną pochwałą. Pieśni tworzyli w czasach antycznych także: Anakreont, Safona, Pindar i wielu innych.

W Polsce najbardziej znaną pieśnią jest „Bogurodzica“. Utwory należące do tego gatunku tworzył także Jan Kochanowski (napisał na przykład „Pieśń V- o spustoszeniu Podola“), który wzorował się na Horacym. Jan z Czarnolasu przejął od poety starożytnego formę monologu retorycznego oraz fakt, że pieśni miały charakter filozoficzno-moralny.

W średniowieczu powstała też znana „Pieśń o Rolandzie“.

Pieśni ze względu na ich tematykę możemy podzielić na:
- religijne
- biesiadne
- filozoficzne
- miłosne
- chwalebne
- pasterskie