Aleksander Puszkin „Prorok” - wizerunek romantycznego poety i romantycznej poezji w wierszu. Opracowanie

Aleksander Puszkin jest najwybitniejszym przedstawicielem rosyjskiego romantyzmu. Obu poetów łączyła przyjaźń, znana jest korespondencja twórców.

Utwór „Prorok” zawiera w sobie apoteozę sztuki i artysty. Podmiot liryczny wynosi sztukę na wyżyny i pokazuje, jak bardzo wartościową jest przestrzenią. Szczególnie twórczość literacka jawi się jako natchniona, jest wynikiem daru od Boga.

Podmiot liryczny zwraca się do czytelnika za pomocą monologu. Wypowiada nie tylko swoje myśli, ale także przytacza wypowiedź Boga, który mówi do przyszłego twórcy: „słowem serca pal ludzi”. W słowach podmiotu lirycznego wyrażona jest apoteoza artysty (poety), który jest osobą wybraną przez Boga. Ten wybrany i naznaczony przez Boga człowiek nabiera mocy niezwykłej.  Głos poety jest niezwykły, ma ogromną moc oddziaływania. Przez twórcę przemawia Bóg.

Podmiotem lirycznym wiersza „Prorok” jest poeta. Otrzymuje on od Boga misję, aby głosił jego słowo na całej ziemi. Narzędziem poety staje się jego twórczość – poezja. W wierszu ukazany jest zatem wizerunek wieszcza, który wypełnia boską wolę. Jego głos ma być słyszalny i odważny, ma „krzyczeć” nawet wbrew innym ludziom – wyrazem tego staje się symboliczny język językiem żmii. Ponadto liczne środki artystycznego wyrazu, tj. rymy, anafory, epitety uwznioślają całą sytuację i nadają utworowi patosu. 

Jest to romantyczna wizja poety. Podobna kreacja bohatera lirycznego występuje na przykład w utworze Adama Mickiewicza zatytułowanym „Dziady”. Widzenia Konrada, bohatera III cz. „Dziadów” są prorocze, a postać głównego bohatera jest przykładem romantycznego twórcy.