Aleksander Fredro „Śluby panieńskie” - „Śluby panieńskie” to utwór o… - uzasadnij swoją odpowiedź

Komedia „Śluby panieńskie” Aleksandra Fredry to utwór o magnetyzmie serc. Pierwotny tytuł dzieła brzmiał zresztą „Magnetyzm”, a ostateczny, pełny to „Śluby panieńskie, czyli magnetyzm serc”.

Teoria magnetyzmu serc, której prekursorem był austriacki lekarz Fryderyk Mesmer, głosiła że w każdym człowieku istnieje specjalny fluid, który jest przesyłamy do innych osób. Fluid ten jest przyczyną zrodzenia się w nas miłości do drugiej osoby, wytworzenia niepowtarzalnej więzi pomiędzy kochankami. Mesmer wychodził z założenia, że ludzie przyciągają się dzięki uczuciu jak magnesy.

W komedii Fredry czwórka bohaterów buntuje się przeciw zaaranżowany dla nich  małżeństwom. Każda ze swatanych osób postrzega i przeżywa swoje rozterki miłosne w inny sposób, próbuje inaczej poradzić sobie z sytuacją i wpłynąć na decyzje opiekunów. Szczęśliwie, w ostatecznym rozrachunku wszyscy trafiają na swoje drugie połówki, kierowani właśnie „siłą przyciągania” – magnetyzmem serc, którego nie da się oszukać.

Największą buntowniczką spośród bohaterów jest Klara - młoda, piękna, inteligenta i żywiołowa dziewczyna, walcząca o możliwość decydowania o sobie. Sprzeciwia się ona ingerencji dorosłych w jej życie, w to, jak ma się zachowywać, spędzać czas i kogo kochać. To Klara jest inicjatorką tytułowych ślubów panieńskich, gdy natchniona lekturą książki obnażającej przywary mężczyzn, postanawia nigdy nie wychodzić za mąż. Do swojego pomysłu przekonuje Anielę, córkę pani Dobrójskiej, u której mieszka. Aniela - cicha i pokorna - jest przeciwieństwem temperamentnej i pewnej siebie przyjaciółki, która nakłania ją do złożenia ślubów wytrwania w stanie panieństwa do końca życia. Dziewczyna wierzy przez pewien czas w ich sens: „ Jestżem szczęśliwsza, że w miłość nie wierzę”, ale w głębi serca potrafi i pragnie prawdziwie kochać.

Gustaw i Albin także różnią się swoim stosunkiem do kobiet. Gustaw lekceważy obowiązki związane z dotrzymywaniem towarzystwa wybranej przez stryja dziewczynie i zabawianiem jej konwersacją, jak nakazuje dobre wychowania. Ponadto, wymyka się nocami, by grać i balować do rana, w towarzystwie dziewcząt zachowuje się arogancko, a nawet zasypia podczas konwersacji. Bojąc się złości stryja, Gustaw wymyśla podstęp, dzięki któremu pokazuje się z lepszej strony, pomaga zakochanym Albinowi i Klarze, odzyskuje stracone zaufanie i sympatię pani Dobrójskiej i jej córki, sam przy okazji wpadając w sidła miłości i zakochując się w Anieli.

Albin, przeciwieństwo Gucia, jako jedyny z czwórki głównych bohaterów otwarcie mówi o swoich uczuciach. Jest bezgranicznie zakochany w Klarze, która odrzuca i wyśmiewa jego miłość. Albin zrobiłby dla niej wszystko, spełnił każde życzenie dziewczyny, byle tylko odwzajemniła ona jego uczucie. Młodzieniec cierpi z powodu nieodwzajemnionej miłości, o której myśl doprowadza go do płaczu. Dopiero Gustaw uświadamia mu, dlaczego Klara odrzuca jego zaloty. Radzi, by Albin wziął się garść i - choć jeden dzień - przestał narzucać się i wzdychać do Klary. Pomysł Gucia okazuje się strzałem w dziesiątkę: rozczarowana obojętnością Albina Klara, dotąd narzekająca na jego bezradność i bierność, tęskni za jego zalotami i uświadamia sobie, że zawsze coś do niego czuła, że kocha i potrzebuje Albina. W końcu oboje wyznają sobie miłość, a śluby panieńskie idą w niepamięć.

Zabawna historia Klary, Anieli, Gucia i Albina przedstawiona w komedii Aleksandra Fredry „Śluby panieńskie” to opowieść o miłości, jej poszukiwaniach, o „magnetyzmie”, którego nie da się oszukać. Dowodem jest przykład bohaterów, którzy nawet błądząc, zaprzeczając, wplątując się – i innych - w intrygi, cały czas „przyciągani są” siłą magnetyzmu serca do odpowiedniej, ukochanej osoby.