Król Salomon - charakterystyka postaci biblijnej

Po śmierci króla Dawida prawo do objęcia tronu Izraela przypadło jego najstarszym synom – Adoniaszowi i Salomonowi. Rozgorzała wówczas walka o wpływy, którą Salomon wygrał na drodze morderstw – zarówno swego brata, jak i członków sprzyjających mu stronnictw. Jego panowanie, zapoczątkowane w tak okrutny sposób, miało jednak okazać się złotym wiekiem dla całej monarchii hebrajskiej, zamieniając kraj w potęgę militarną i gospodarczą, rządzoną sprawiedliwie i roztropnie.

W momencie zasiadania na tronie Salomon był jeszcze młodzieńcem, przejawiającym już co prawda wielkie przymioty intelektu, ale nie różniącym się nadal zbyt dalece od innych młodych monarchów. Pragnąc jednak być dla swego narodu najlepszym z królów poprosił o dar mądrości, którego Bóg udzielił mu z wielką hojnością, rozradowany roztropnością młodzieńca, ten bowiem – zapytany we śnie co pragnąłby otrzymać – nie wymienił bogactw ani przywilejów, pragnąc osiągnąć je samodzielnie dzięki własnym staraniom.

Salomon korzystał ze swego daru bardzo często, rozsądzając z zadziwiającą roztropnością nawet najtrudniejsze spory, jak i doprowadzając do rozkwitu swoje królestwo, jego terytorium i armię. Pozostawione mu prze ojca „talenty” rozmnożył ponad wszelkie oczekiwania, czyniąc z Izraela przedmiot podziwu i zazdrości innych władców.

Dał się poznać jako znakomity strateg, ale również i wielki budowniczy, z rozmachem upiększając Izrael monumentalnymi budowlami, pośród których najważniejszą stała się świątynia, w jakiej umieścił później Arkę Przymierza. Pomimo wielkich sukcesów nie poczuł się więc potężniejszym od Stwórcy i nie zapomniał nigdy o źródle swego ogromnego bogactwa, jakim była mądrość otrzymana w darze od Boga. Pozostał człowiekiem religijnym, wiernym przepisom prawa i tradycji, zawsze posłusznym wobec wskazówek zsyłanych mu przez niebiosa.

Dwór Salomona stał się także prawdziwym domem dla sztuki i literatury, nad którymi światły monarcha chętnie sprawował mecenat, dając schronienie i możliwość pracy najzdolniejszym artystom. Legendarna stała się również wielka hojność króla, z jaką dzielił się swymi bogactwami zarówno z członkami własnej społeczności, jak i tłumnie zjeżdżającymi do jego pałacu gośćmi, częstokroć władcami innych państw, którzy pragnęli podziwiać niezwykłą mądrość Salomona w nadziei, że uda im się naśladować ją na pożytek własnych królestw.