Juliusz Słowacki „Balladyna” - charakterystyka Grabca

Grabiec jest w dramacie postacią epizodyczną. Jest wieśniakiem, kochankiem Balladyny, synem organisty, chamem i prostakiem. Grabiec marzy o władzy, która w płytki sposób jawi mu się jedynie jako możliwość jedzenia do syta i osiągnięcia wszelkich możliwych wygód i luksusów.

Paradoksalnie, zakochana jest w nim władająca jeziorem nimfa Goplana. Odkąd mężczyzna wpadł do jeziora, stał się jej obsesją. Niestety nie mogła połączyć się ze swoim wybrankiem, ponieważ ten nie mógł przeżyć pod wodą. Również nastawienie Grabca względem niej pozostawiało wiele do życzenia – nie jest ona dlań w najmniejszym stopniu pociągająca („Ach, cóż to za panna?/ Ma twarz, nogi, żołądek - lecz coś niby szklanna./ Co za dziwne stworzenie z mgły i galarety!  Są ludzie, co smak czują do takiej kobiety;/ Ja widzę coś rybiego w tej dziwnej osobie”). Miłość Goplany przeradza się w gorącą nienawiść, kiedy zdaje sobie sprawę z tego, że została przez mężczyznę wykorzystana – za pomocą Chochlika dowiaduje się o łączącej Grabca i Balladynę namiętności. Zrozpaczona, zamienia mężczyznę w wierzbę rosnącą na brzegu jeziora, tym samym czyniąc go jedynym świadkiem późniejszej zbrodni na Alinie.

W późniejszej części utworu Grabiec odgrywa dość istotną rolę – jako Dzwonkowy Król podczas uczty na zamku przypadkiem zostaje okrzyknięty królem (ma na głowie koronę Lecha, którą dostał od Goplany). Tej samej nocy zostaje zamordowany przez Balladynę, która chce zdobyć jego koronę i zostać królową.

Grabiec jest postacią drugoplanową, która wbrew własnej woli zostaje zaplątana w bieg wydarzeń. Jest pionkiem w rękach postaci silniejszych od niego, a przez własną głupotę nawet nie zdaje sobie z tego sprawy, za co przychodzi mu zapłacić najwyższą cenę.