Narracja w „Opowiadaniach” Borowskiego oraz w „Innym świecie” Herlinga-Grudzińskiego

W obu utworach główne postacie mogą być utożsamiane z autorami. W „Innym świecie” bohater tłumaczy dlaczego dostał się do obozu. Powodem między innymi było podobieństwo brzmieniowe nazwiska pisarza, Herling, do nazwiska niemieckiego - Gerling. W „Opowiadaniach” Borowskiego, główny bohater nosi imię pisarza, Tadek.

Bohater „Innego świata” występuje pod nazwiskiem pisarza, jako Gustaw Herling-Grudziński. Prowadzi on narrację pierwszoosobową. Bohater jest uczestnikiem wydarzeń lub obserwatorem, a również powiernikiem sekretów współwięźniów. Oprócz opisu rzeczywistości obozowej, podaje nam krótkie historie, obrazki z życia innych. Przyczyny, które doprowadziły ich do tego, że znaleźli się w tym miejscu i w takiej sytuacji. Grudziński nie zostawia nie zakończonych historii, każdą doprowadza do końca, a opisując życie innych - nie ocenia. Charakterystyczne jest to, że w całym utworze nie ma ani jednej oceny moralnej. Wręcz przeciwnie, Grudziński stara się wyłożyć i uzasadnić motywacje psychologiczne bohaterów opowiadań, tłumaczy dlaczego zachowali się tak, a nie inaczej. Stara się zrozumieć. Jak sam mówi, obóz łączy i zbliża. Ci którzy go przeżyli związani są więzią, która może przypominać przyjaźń ze szkolnej ławki. Opisując rzeczywistość obozową posługuje się faktami. Swoich opisów nie sprowadza tylko do obserwacji. Podaje dokładną fakturę obozu, ilość więźniów, rodzaje pracy. Świadczy to o przygotowaniu warsztatowym, o znajomości rzeczy, które opisuje. Grudziński nie jest suchym moralistą, jego zadanie nie polega na wytknięciu potknięć i błędów.

W przypadku „Opowiadań” Borowskiego utożsamianie bohatera z autorem byłoby o tyle niesprawiedliwe, co krzywdzące. Z opowieści innych uczestników obozów, w którym przebywał Borowski, wiadomo, że pisarz nie dopuszczał się takich czynów. Jego bohater jest całkowicie kreacją fikcyjną. Narracja prowadzona jest pierwszej osobie. Bohater opowiada o tych zdarzeniach, w których uczestniczył. Nie robi wprowadzenia, nie motywuje działań. Po prostu opisuje fragment rzeczywistości. Postacie nie są pogłębione psychologicznie, nic nie tłumaczy ich zachowań. Narrator ma ograniczoną wiedze o rzeczywistości. Ucieka też od oceny, nie kategoryzuje na dobre i złe zachowania.