Tadeusz Borowski - biografia, życiorys

Tadeusz Borowski urodził się 2 listopada 1922 w Żytomierzu. Jego dzieciństwo nie było łatwe. Ojca, Stanisława, aresztowano, kiedy chłopak miał zaledwie cztery lata. Przyczyną takiego obrotu rzeczy był fakt, iż w przeszłości należał on do POW. Po zatrzymaniu wywieziony został do Karelii w Rosji. To jednak nie koniec traumatycznych przeżyć dla Tadeusza i jego starszego brata, Juliusza. Kiedy Borowski miał lat osiem, jego matka – Teofila – została zesłana na Syberię. Chłopcy musieli sami o siebie zadbać. W roku 1932 ojciec został zwolniony z łagru i miał spotkać się z synami. Tak też się stało. Rodzina była w komplecie dopiero w roku 1934, kiedy matka i żona powróciła do domu. Borowscy zamieszkali w Warszawie.

Od tego momentu Tadeusz zaczął, w miarę możliwości, żyć normalnie. Ukończył gimnazjum na tajnych kompletach, zdał maturę. Kolejnym etapem edukacji były studia na, również tajnym, Uniwersytecie Warszawskim. Poeta studiował na filologii polskiej. To właśnie tu poznał miłość swojego życia – Marię Rundo, z którą wziął ślub, a po wyjściu z obozu miał córkę. Jako głowa rodziny podjął pracę w firmie budowlanej. Swoim pisarskim zainteresowaniom mógł dać upust pracując w miesięczniku „Droga”.

Debiut poetycki przypadł na rok 1942, a więc był to czas wojny. Debiutancki tom nosił tytuł „Gdziekolwiek ziemia”. Autor sam go powielił. Jakość i nakład nie były wielkie, ale jak na ówcześnie panujące warunki rezultat był zadowalający. Niestety rok później Borowski został aresztowany na ulicy i osadzony na Pawiaku. Jak zazwyczaj bywało, kolejnym etapem postępowania z więźniami było umieszczenie ich w niemieckich obozach pracy. Pierwszym, w którym poeta się znalazł, był Auschwitz. Pobyt w obozie zagłady dał mu inspirację i stał się głównym tematem opowiadań, które Borowski napisał. Również jego ukochana Maria nie uniknęła okrutnego losu. Została aresztowana i przewieziona do obozu w Oświęcimiu. Zakochani wymieniali między sobą listy, które również stały się źródłem wiedzy i motywów dla pisarza, który wykorzystywał wspomnienia z tego strasznego okresu życia w swojej twórczości.

Borowski opuścił obóz, w którym się znajdował, w roku 1944. Zarówno on, jak i inni więźniowie przetransportowani zostali do Natzweiler-Dautmergen, a  następnie do Dachau. W rok później – 1 maja – amerykańska armia wkroczyła do obozu i wyzwoliła więźniów. Nie oznaczało to jednak, że zostaną oni uwolnieni. Borowski wraz z inny współtowarzyszami niedoli został przeniesiony do obozu dla dipisów, gdzie przebywał do 1945 roku. Kiedy skończyła się wojna, pisarz przebywał w Monachium. Nie pozostał on jednak długo za granicą i w roku 1946 wrócił do Polski. Jego życie „poobozowe” było dosyć skomplikowane. Od 1949 roku do 1950 znajdował się w Berlinie. Najprawdopodobniej zbierał wiadomości dla wojskowego wywiadu.

Jeśli chodzi o życie osobiste i rodzinne Borowskiego, to – jak wspomniano wcześniej – na świat przyszła córka poety, na imię dano jej Małgorzata. Pomimo tak szczęśliwego wydarzenia, poeta nie był w dobrym stanie psychicznym. Konsekwencją tego była samobójcza śmierć. Borowski zmarł od zatrucia gazem. Odszedł 3 lipca 1951 roku.

Upatruje się dwóch przyczyn tej desperackiej decyzji pisarza. Pierwszą z nich były wyrzuty sumienia i rozczarowanie partią, ustrojem politycznym (komunizmem), z którym się utożsamiał i uważał za słuszny. Inna teza głosi, iż zdradził on Marię i nie mógł znieść, że tak strasznie zawiódł najważniejszą kobietę w swoim życiu. Jedno jest pewne, Borowski pozostawił po sobie dzieła, które nie tylko zachwycają czytelników pod względem literackim, ale również przejmują autentycznością owych zapisów i opowieściami o ciężkim życiu w obozach niemieckich podczas wojny.