Zbigniew Herbert „Dwie krople” - interpretacja i analiza wiersza

„Dwie krople” Zbigniewa Herberta to wiersz bezrymowy wolny, podzielony na pięć nieregularnych strof o długościach od trzech do siedmiu wersów z licznymi przerzutniami.

Jest to jeden z wielu utworów poety o tematyce wojennej. Jednak, jak i w wielu innych, Herbert niejako przesuwa motyw wojny na dalszy plan, skupiając uwagę odbiorcy na innym wymiarze. W tym wypadku głównym tematem wiersza jest miłość dwojga ludzi, małżonków z czasów wojny.

Używając głosu zakochanych, Herbert bagatelizuje zagrożenie wojny. Czymże jest ogień i strach w obliczu miłości? Zakochani chcą wierzyć, że ich uczucie ochroni ich przed śmiercią - być może nie śmiercią fizyczną (co do tego nie mogli przecież mieć złudzeń), lecz jej wymiarem duchowym. Ich wzajemna miłość musiała mieć siłę wystarczającą do przezwyciężenia strachu.

Kochankowie świadomie odrzucają ucieczkę - trwają razem w samym środku strachu i śmierci, ognia i wojny. Mają tylko siebie nawzajem, ale właśnie to pozwala im nie zwracać uwagę na ogrom terroru dookoła. Ich uwaga skupiona jest tylko na nich samych; przykryci jednym kocem starają się dodać sobie nawzajem otuchy, jak gdyby wypierając straszną rzeczywistość ze świadomości. Mąż czuje, że wystarczającym schronieniem przed wszelkim złem świata są dla niego włosy żony. W obliczu zagłady patrzą sobie nawzajem w oczy i jest to wszystko, co chcą widzieć.

Śmierć przychodzi do nich w postaci ognia, lecz poeta z wielką delikatnością pozwala im nie zauważyć tego momentu. Opiewa ich miłość jako siłę silniejszą od wojny, strachu, pożogi.

Ostatni wers wiersza zdradza rezygnację - zakochani płaczą, oboje są świadomi bliskości kresu. Jednak przekonanie, że są w tym momencie razem, daje im siłę potrzebną do przetrwania tego najtrudniejszego momentu. Herbert zmienia ich w swym wierszu w pomnik miłości, która zwycięża wszystko.