„Don Kichot z La Manczy” - Wymyślona przygoda don Kichota

Don Kichot był rycerzem, który wędrował po świecie w poszukiwaniu przygód. Pomagał skrzywdzonym i uciśnionym. Wszystko po to, aby zdobyć serce swej umiłowanej damy Dulcynei. Pewnego razu, podczas jednej ze swoich wypraw, znalazł list zaadresowany do niego. Zdziwił się bardzo, gdyż on i Sanczo Pansa walczyli z podstępnym drzewem, które budziło postrach w całej wiosce, w której rosło. Ludzie nie mogli uprawiać w tu roślin, gdyż właśnie owo drzewo zabierało im wszystkie życiodajne soki i wodę. Po ciężkiej walce, którą stoczył rycerz, cały podrapany i posiniaczony wrócił do swego pokoju w oberży. Tam na stoliku czekała na niego wiadomość.

Jako, że wojownik był bardzo zmęczony zasnął na siedząco na swym łożu. Nie zdążył nawet zdjąć zbroi, która cała pokryta piachem i brudem uniemożliwiała zginanie rąk i nóg. Tak więc rycerz wyglądał, jak kukiełka z teatrzyku zapakowana w zbyt ciasną puszkę, z której wystawały ręce, nogi i głowa. Don Kichot spał kilka godzin. I drzemał by pewnie jeszcze dłużej, gdyby nie Sanczo, który wszedł do komnaty swego pana, aby prosić go o złotą monetę, gdyż nastała już pora kolacji. Pansa darzył szacunkiem rycerza, któremu służył, ale pora posiłku była dla niego święta. Najbardziej na świecie nie cierpiał być głodny. Kiedy już mu się to przytrafiło, godzinami narzekał na ból brzucha, osłabienie i jeszcze wiele innych rzeczy, które wymieniał tak biegle i szybko, że nie sposób ich nawet spamiętać. Zacny rycerz obudził się, chrapnął przez nos dwa razy i zapytał giermka, cóż tak ważnego się stało, że przerywa mu medytację. W głębi serca miał nadzieję, że za kilka chwil będzie musiał stoczyć walkę z niebieskookim smokiem, złym czarnoksiężnikiem lub innym stworem atakującym miasto. Sanczo wytłumaczył mu, w jakim celu przyszedł i co było tak ważne, że wyrwał go z objęć Morfeusza.

Don Kichot sięgnął po, prawie już pustą, sakwę leżącą na stole. Zobaczył wtedy mały liścik w różowej kopercie. Zapomniał o Sanczo i długo wpatrywał się w kartkę. Nagle zerwał się na równe nogi i wybiegł z oberży. Cóż miał począć biedny giermek. Podążył za nim, szybko dosiadł swego osła i gnał za Rosynantem i Don Kichotem. Zatrzymał się przed pralnią. Stanął przed budynkiem, znajdującym się nieopodal oberży. Zakomunikował swojemu słudze, że w środku jest niewiasta – Dulcynea z Toboso. Więzi ją czarownica. Miejsce, w którym znajduje się pani jego serca otoczone jest przez spienione fale, które mają tak wielką moc, że kto ich dotknie wnet się roztapia. Pansa, przyzwyczajony do dziwactw swego pana podrapał się tylko po głowie.

Prawdopodobnie i tym razem nie zwrócił by mu uwagi, gdyby nie fakt, że przez kolejną, wyimaginowaną przygodę błędnego rycerza on traci posiłek. Jako, że giermek kiedy był głodny robił się złośliwy, wygarnął Don Kichotowi, co myśli na temat jego konceptu. Krzyczał, że jest to zwykła pralnia, a dookoła są po prostu mydliny i bańki mydlane unoszą się w powietrzu, a praczka z całą pewnością nie jest jego Dulcyneą. A nade wszystko, niepodobna było męczyć biednego Rosynanta, który już dosyć dziś się naszarpał, kiedy jego jeździec zaplątał się w gałęzie starego drzewa. Słowa Pansy nie zrobiły na bohaterze najmniejszego wrażenia. Odkrząknął, ujął w dłoń kopię i ruszył na przód. Z oddali widział uwięzioną damę, która przywiązana była do drewnianej deski sznurem, na którego końcu znajdował się ogromny kawał żelaza, z którego buchała para. Rycerz krzyknął, aby się nie lękała, gdyż przybył aby ją oswobodzić. Prasowaczka wzruszyła ramionami i nie odpowiedziała ani słowa, na zapewnienie Don Kichota, który wymachiwał kopią i tarczą osłaniając się od bezgłowych korpusów, wiszących przed nim.

Dziewczyna nie chciała, aby rycerz narobił szkód i poprosiła, aby odszedł, gdyż poniszczy i pobrudzi uprane już ubrania. Wojownik odparł jej na to, że nie cofnie się przed niebezpieczeństwem. W tym momencie, okropna czarownica oblała mu stopy kwasem. Don Kichot poślizgnął się i wypadł przez drzwi na ulicę. Za nim wybiegła prasowaczka i Sanczo Panasa. Pochylili się nad nim. On zaś otworzył oczy i ujrzał stojącą nad sobą Dulcyneę. Giermek starał się dowiedzieć czy jego panu nic się nie stało. Ten tylko odparł mu, że jest szczęśliwy, gdyż oswobodził z wierzy damę swego serca. Dziewczyna uśmiechnęła się lekko i powróciła do swoich zajęć. Sługa zaprzestał dalszych pytań. Odprowadził pana do jego pokoju w gospodzie. Kiedy ten zasnął, Sanczo postanowił sam wypłacić sobie należną sumkę, którą zamierzał przeznaczyć na obfity posiłek. Spojrzał na kartkę leżącą obok sakwy. Napisane na niej było, iż bielizna, którą przynieśli wczoraj do pralni jest dziś do odebrania. Należy się po nią jak najszybciej zgłosić. Nie zdziwiło to Pansy. Przywykł bowiem, że jego pan z najbardziej błahej rzeczy potrafi uczynić wielką przygodę.

Tak właśnie Don Kichot uwolnił Dulcyneę w pewnym miasteczku, gdzie niedaleko oberży znajduje się pralnia.