Bolesław Leśmian „Dusiołek” - kontekst filozoficzny w wierszu. Opracowanie

Zło od zawsze zastanawia ludzi. Myślą nad jego istotą, sensem, próbują uzasadnić jego istnienie. Wielu twórców w swoich dziełach porusza ten temat, próbując jak najbardziej go zgłębić i wyłożyć. Także Bolesław Leśmian w „Dusiołku” snuje rozważania nad tym problemem.

Zaatakowany przez okropną istotę Bajdała, po odparciu przeciwnika, zaczyna czynić wyrzuty. Najpierw kieruje słowa do towarzyszy podróży - woła i konia. „Rzekł Bajdała do szkapy: / Czemu zwieszasz swe chrapy? / Trzebać było kopytem Dusiołka przetrącić…” oraz: „Rzekł Bajdała do wołu / Czemuś skąpił mozołu?” - te pytania poruszają ważną kwestię. Dlaczego człowiek, najczęściej, musi radzić sobie sam ze złem, które go spotyka? Okazuje się, że w najtrudniejszych momentach, naprawdę jesteśmy zdani sami na siebie.

Bohater i podmiot liryczny zastanawiają się także, co niewątpliwie jest kwestią najlepiej wyeksponowaną, nad sensem istnienia zła. „Rzekł Bajdała do Boga: / O, rety - olaboga! / Nie dość ci, żeś potworzył mnie, szkapę i wołka, / Jeszcześ musiał takiego zmajstrować Dusiołka?” - to pytanie, utrzymane w nieco zabawnej konwencji, oddaje sens rozmyślań zamieszczonych w wierszu Leśmiana. Swoją niechęć względem fantastycznego stworzenia wyraża także podmiot liryczny, wtrącając w opis kreatury następujące slowa: „że też taki żyć raczy!”. Dusiołek jest więc upostaciowieniem negatywnych sił, ich manifestacją oraz istotą budzącą obrzydzenie.

Bolesław Leśmian w „Dusiołku”, w tle, stawia pytanie o sens istnienia zła oraz boskie przyzwolenie na jego obecność w świecie. Poeta nie stawia odpowiedzi na tą kwestię, zostawiając to do przemyślenia czytelnikowi. On tylko pokazuje, że zło jest gotowe, by zaatakować w każdej chwili. Interpretację takich wydarzeń pozostawia człowiekowi, którego dosięgnęło.