Kordian jako spiskowiec. Scharakteryzuj

Kordiana, czyli tytułowego bohatera dramatu Juliusza Słowackiego, poznajemy, kiedy jest on piętnastoletnim młodzieńcem. Początkowa postać ta pogrąża się w bólu istnienia, odpychając od siebie każdą radość. Może nawet wydawać się, że jego życie zostanie prędko zakończone, gdyż niewątpliwie przeżywa on wielkie cierpienia. Jednakże udaje mu się odnaleźć ideę, która nada sens podejmowanym przezeń działaniom.

Kordian - spiskowiec, to ostatni etap przemiany głównego bohatera. Wcześniejsze doświadczenia będące jego udziałem - fałszywa miłość, poznanie lekceważącego stanowiska papieża wobec Polski, ale także zdobycie Mont Blanc - doprowadziły do tego, że w młodzieńcu uformowała się postać o niezwykle silnym charakterze, której celem stało się ocalenie ojczyzny. Czy tak było naprawdę?

Bohater dramatu Juliusza Słowackiego dał się ponieść swoim szlachetnym zamiarom. Podjął przecież decyzję, że wyeliminuje cara samodzielnie, wbrew woli innych spiskowców. Wszystko przebiegało doskonale na płaszczyźnie planowania, bo w konfrontacji z prawdziwym czynem Kordian okazał się bezradny, jak kiedyś, gdy miał piętnaście lat. Ponownie nie potrafił podjąć decyzji, a jego sumienie wciąż ścierało się z możliwymi konsekwencjami. Moralność i etyka nie pozwoliły mu dokonać zamachu, rozgorzała w nim wojna pomiędzy dwiema sprzecznymi siłami.

Największym przekleństwem Kordiana okazały się jego wyobraźnia i wrażliwość. W swojej świadomości przechowywał obraz takiego czynu jako haniebnego i niezgodnego z rycerskim etosem. Okazuje się więc, że bohater dramatu nie kierował się w tej delikatnej sprawie racjonalnym myśleniem, ale dał ponieść się emocjom, które okazały się złym doradcą. Ostatecznie spisek zakończył się niepowodzeniem, a Kordian zostaje skazany na śmierć (utwór ma jednak otwarte zakończenie, gdyż na Plac Marsowy zmierza adiutant z wyrokiem ułaskawienia, nie wiemy jednak czy zdążył, gdyż dzieło urywa się w tym momencie).

Kordian nie był spiskowcem doskonałym. W swoim działaniu zbytnio ulegał emocjom, chciał być wielkim indywidualistą, który dokona rzeczy wręcz niemożliwej. Zdecydowanie nie zdawał on sobie sprawy z własnych słabości, a to przecież one stały się przyczyną doznanej przezeń klęski. Nie można mu jednak odmówić honoru i szlachetnej postawy. Będąc oskarżonym o planowanie zamachu, nie próbował się usprawiedliwiać i błagać o życie. Nabrał też świadomości, że działanie jednostki nie jest w stanie zagwarantować sukcesu.