Sandro Botticelli „Narodziny Wenus” - opis obrazu, interpretacja

Data powstania renesansowego dzieła wybitnego malarza Sandro Botticellego nie dokładnie znana. Pod uwagę brane są dwie daty: 1478 lub 1484 rok. Obraz powstał na zamówienie rodziny Medyceuszy. Płótno należy do tzw. mitycznego cyklu w twórczości artysty i malarsko transponuje grecki mit o narodzinach Afrodyty, na kanwie którego powstała rzymska wersja – o narodzinach Wenus.

Centralnym punktem obrazu jest Wenus, przedstawiona raczej schematycznie. To piękna, długowłosa kobieta o porcelanowej cerze i kobiecych kształtach. Układ jej stóp podkreśla jej kobiecość i lekkość, bogini wydaje się lewitować. Miejsca intymne kobieta zakrywa swymi długimi blond lokami. Kobieta delikatnie dotyka stopami dużej, białej muszli, która symbolizuje kruchość i delikatność. Po lewej stronie Wenus widać skrzydlatą, zakochaną parę, która obejmuje się. Prawdopodobnie to bóstwa natury. Mężczyzna i kobieta są skąpo ubrani. Wyraźnie widać dominację umięśnionego, silnego mężczyzny nad delikatną i wczepioną w niego kobietą. Dookoła nich unoszą się w powietrzu białe kwiaty – lilie, które para zdmuchuje w stronę nowonarodzonej bogini.

Po prawej stronie Wenus pojawia się z kolei postać dojrzałej kobiety ubranej w białą suknię. Jej skóra ma lekko zielony odcień, co jest dowodem na jej więź z naturą, prawdopodobnie to również duszek natury. Kobieta okrywa Wenus czerwoną, wyszywaną w kwiaty szatą, która stanowi dar natury. Tło obrazu to falujące, lazurowe morze, po prawej stronie znajdują się drzewa. Przyroda przedstawiona na płótnie jest nieco odrealniona, sprawia wrażenie sztucznego tła, postacie są od niej odcięte, różnią się kolorystyką.

Botticelli namalował „Narodziny Wenus” techniką tempery na desce. Obraz został skomponowany harmonijnie i nieskomplikowanie, co pozwala napawać się czystym pięknem renesansowej sztuki. Badacze malarstwa Botticellego podkreślają, że artysta nie wniósł do sztuki renesansu nowatorskich rozwiązań artystycznych. Zwracają uwagę na ignorowanie przez artystę proporcji ludzkiego ciała i niedokładne odwzorowywanie ludzkiej anatomii. Wytykają mu również brak odpowiedniej perspektywy w jego obrazach, widać to również w „Narodzinach Wenus”. Przestrzeń tego obrazu jest bowiem płaska, trudno doszukać się w niej głębi. Artysta nie stosował popularnej wówczas techniki światłocienia, lecz uboższy w wyraz linearyzm.

Moim zdaniem prostota „Narodzin Wenus” jest bardzo poetycka i pozwala, bez wnikania w techniczne szczegóły, napawać się pięknem kobiecego ciała oraz kolorytem płótna. Sceny mitologiczne odmalowywane przez Botticellego weszły na stałe do kanonu sztuki europejskiej i tego miejsca artyście nikt nie odbierze.