Horacy - życie i twórczość

Horacy, czyli Quintus Horatius Flaccus był rzymskim poetą uodzonym w 65 r p.n.e. i zmarłym w 8 r p.n.e. Urodził się jako syn wyzwoleńca. Jego ojciec zadbał o to, aby zapewnić swojemu dziecku staranne wykształcenie. Młody Horacy studiował filozofię i grekę w Rzymie oraz w Grecji. W młodości wstąpił do armii. Brał udział w bitwie pod Filippi w 42 roku p.n.e.

Po powrocie do Italii okazało się, że jego ojciec nie żyje, a cały majątek został skonfiskowany. Udało mu się jednak otrzymać posadę sekretarza, co pozwoliło mu prowadzić działalność literacką. Utworami Horacego zainteresował się wkrótce Wergiliiusz, który wprowadził go do domu Mecenasa, z którym Horacy się zaprzyjaźnił. Dzięki tej znajomości poznał Augusta, od którego otrzymał posiadłość w Sabinum.

Horacy był jednym z najwybitniejszych rzymskich literatów. Tworzył pieśni, zwane również odami o różnej tematyce: miłosnej, filozoficznej, okolicznościowej, biesiadnej oraz politycznej. Pisał przede wszystkim niewielkie pod względem ilości wersów utwory literackie. Jego wiersze liczą sobie zazwyczaj od pięciu do dzieisięciu strof.

W utworach Horacego znajdujemy odbicie filozofii stoickiej i epikurejskiej. Wyznawał zasadę tak zwanego „złotego środka”, która mówiła o potrzebym we wszytskim umiarze. Zasada ta zapożyczona z filozofii stoickiej wzywała też do wystrzegania się nadmiernej chęci posiadania dóbr materialnych. Według niej człowiek powinien cieszyć się tym, co ma i poprzestawać na zaspokojeniu swoich podstawowych potrzeb, nie popadając w nadmierną chciwość ani nie oddając się ponad miarę uciechom cilesnym.

Nie znaczy to jednak, że Horacy namawiał do wyrzeczcenia się wszystkiego, co przemijące. W jego utworach znajdujemy przecież elementy epikureizmu, czyli filozofii mówiącej o radości życia. Człowiek zgodnie z sentencją „Carpe diem” powinien chwytać dzień, czyli korzystać z tego, co przynosi mu los i ciesząc się tym, jednak nie uzależniając swojego osobistego szczęścia od posiadanych dóbr.

Synteza tych dwóch nurtów filozfii starożytnej w poezji Horcego sprawiła, że jest w niej zawarta wyjątkowo optymistyczna, a jednocześnie zdroworozsądkowa wizja życia człowieka. Ważnymi wartościami dla tego poety jest spokój ducha, zdrowie i radość. Człowiek przedstawiony w jego utowrach to mędrzec, który kieruje się w życiu rozumem. Podmiot liryczny wielu utworów przekazuje nam proste mądrości życiowe. Na przykład w utworze „Do Leukone” ja liryczne namawia do cieszenia się każdą chwilą, ponieważ nie wiadomo co przyniesie nam los.

Twórczość tego poety wpłynęła w znaczący sposób na późniejsze piśmiennictwo europejskie.