Fowizm - przedstawiciele - dokonaj krótkiej charakterystyki

Fowizm jako awangardowy kierunek w malarstwie z początku XX wieku czerpał w dużej mierze z zasad ekspresjonizmu, odwołując się zwłaszcza do jego idei oderwania sztuki od obowiązku naśladowania rzeczywistości i oddania jej we władzę subiektywnego, jednostkowego wyrazu, odzwierciedlającego stan duchowy artysty. Nazwa prądu pochodzi od ironicznego sformułowania francuskiego krytyka sztuki, Louisa Vauxcellesa, który określił mianem „klatki dzikich zwierząt” (z fr. „cage de fauves”) wystawę w Salonie Jesiennym z 1905 roku, gdzie młodzi awangardowi twórcy zaprezentowali swoje prace.

Głównym wyznacznikiem tego kierunku było nowatorskie, bardzo swobodne operowanie kolorem, który został uproszczony do podstawowych, zdecydowanych odcieni, jakie nie przystawały do barw danych rzeczy w naturze. Dzięki takim rozwiązaniom spotęgowanym przez celowe zniekształcenie konturów fowiści realizowali założenie zerwania z mimetyzmem sztuki, forsowane przez cały nurt ekspresjonistyczny.

Za najważniejszego przedstawiciela fowizmu uznaje się Henriego Matisse’a, który w początkowej fazie swojej twórczości malował tradycyjne pejzaże utrzymane w ciemnej tonacji. Pod wpływem Pisarra zainteresował się dokonaniami francuskich impresjonistów, które zainspirowały go do zintensyfikowania palety kolorystycznej, ale przy pierwszych eksperymentach z nową formą zachował jeszcze konwencjonalną linię konturu, która łagodziła mocno kontrastowy efekt barwny. W późniejszym czasie, korzystając z techniki pointylistycznej (kładzenia obok siebie plamek podstawowych, zdecydowanych barw w celu uzyskania efektu wibrowania obrazu) zmodernizował kompozycję, zbliżając się nawet do geometryzacji jej elementów w duchu kubistycznym. Pod koniec życia w wyniku choroby jego sprawność ruchowa uległa znacznemu ograniczeniu, dlatego tradycyjne malarstwo zastąpił techniką kolażu.

Do najprężniej działających fowistów należeli także Maurice de Vlaminck i André Derain – słynny artystyczny duet, który dzielił jedną pracownię artystyczną i wspólnie opracowywał nowe rozwiązania twórcze. Tworzyli w bardzo podobnym duchu, często obierając za tematykę obrazów pejzaże miejskie, martwe natury i motywy florystyczne. Nie zrezygnowali z tradycyjnego, łagodnego konturu, abstrakcjonizując jedynie dobór barw, zwykle bardzo jaskrawych i intensywnych, które zupełnie nie odpowiadały rzeczywistości, jak np. niebieski kolor trawy. Kompozycja ich pejzaży uległa znacznemu uproszczeniu i dynamizacji.

Na uwagę zasługuje także twórczość Raoula Dufy, który używał techniki fowistycznej we wczesnych dziełach odwołujących się do jego ulubionej tematyki marynistycznej. Awangardowość w użyciu koloru w jego pracach nie polegała jednak na zmienianiu naturalnych barw obiektów, ale ich znacznej intensyfikacji.