Witold Gombrowicz jako nauczyciel życia - rozwiń temat w oparciu o utwór „Ferdydurke”

Nie sposób nazwać „Ferdydurke” powieścią dydaktyczną. Pisarz nie stara się moralizować i pouczać, jednak jego dzieło zawiera wiele cennych przesłanek, które dla uważnego czytelnika mogą być nauką. I nie chodzi tu o proste hasła mówiące jak żyć należy, ale o głęboką prawdę o świecie i międzyludzkich stosunkach. Gombrowicz nie jest nachalnym moralizatorem, tylko uważnym obserwatorem i twórczym komentatorem rzeczywistości.

Psychologiczny aspekt powieści dotyczy niedojrzałości jednostki. Józio, główny bohater  „Ferdydurke” wyznaje na początku, że ma trzydzieści lat. Jest to wiek, który uznaje się za dojrzały, jednak bohater wciąż czuje się chłopcem: „Gdy ostatnie zęby, zęby mądrości, mi wyrosły, należało sądzić - rozwój został dokonany, nadszedł czas nieuniknionego mordu, mężczyzna winien zabić nieutulone z żalu chłopię, jak motyl wyfrunąć, pozostawiając trupa poczwarki, która się skończyła. [...] miałem się przenieść pomiędzy formy klarowne, skrystalizowane - przyczesać się, uporządkować, wejść w życie społeczne dorosłych i rajcować z nimi”. Dojrzałość oznacza więc przyjęcie formy, wejście w nią. Dziecięcość jest nieskrępowana, szczera, prawdziwa. Dorosłość wymaga jej zabicia...