Hans Christian Andersen „Królowa Śniegu” - streszczenie

W wielkim mieście mieszkał chłopiec i dziewczynka. Ich domy znajdowały się bardzo blisko siebie i dzieci bawiły się razem. Chociaż nie byli rodzeństwem kochali się i każdą wolną chwilę spędzali razem.

Latem Gerda i Kay sadzili w doniczce przy oknie rośliny i podziwiali je. Zimą wyglądali przez szyby i obserwowali zasypane śniegiem ulice. Pewnego zimowego wieczoru chłopiec patrzył w okno na spadające płatki. Nagle ujrzał niewielką kobietę, całą z lodu. Skinęła na Kaya, ale on wystraszył się i uciekł. Nadeszła wiosna. Dzieci znowu bawiły się w swoim małym ogródku i podziwiały kwiaty. Wtedy chłopiec zaczął się skarżyć na ból. Okazało się, że jeden kawałek z zaczarowanego lustra wpadł mu do oko. Kiedyś, dla żartu zły diabeł sprawił, że każdy kto patrzył przez szkło z tego lustra widział wszystko złym. Najgorzej, gdy odłamek utkwił w sercu, bo wtedy człowiek stawał się okrutny. Niestety, Kay miał też szkło w sercu. Od tej pory bohater był złośliwy i niemiły.

Dokuczał Gerdzie, przedrzeźniał swoją babcię, niszczył kwiaty. Któregoś dnia wybrał się na plac ze swoimi saneczkami, bo tam bawili się inni chłopcy. Niewiadomo skąd zjawiła się piękna kobieta na wspaniałych, wielkich saniach. Kayowi zdawało się, że kiedyś już ją widział. Przywiązał swoje sanki do wozu nieznajomej i odjechał razem z nią. Była to Królowa Śniegu. Mimo, że serce miała z lodu i była zła chłopiec pokochał ją, a wszystko przez szkło tkwiące w sercu.

Mała Gerda bardzo cierpiała, kiedy Kay nie wrócił do domu. Czekała na niego bardzo długo, tęskniła i wspominała wspólne chwile. Wreszcie postanowiła wyruszyć na poszukiwania chłopca. Zabrała swoje czerwone trzewiczki i poszła przed siebie. Kiedy doszła nad wodę wsiadła do łódki, która popłynęła bardzo daleko. Dziewczynka dotarła do domu starej kobiety, która miała najpiękniejszy ogród pod słońcem. Była to dobra czarownica, pragnąca, by Gerda została przy niej, dlatego użyła czarów i dziewczynka zapomniała o Kayu, babci i domu. Usunęła z ogrodu wszystkie róże, które mogłyby przypomnieć o małym ogródku i chłopcu.

Gerda była szczęśliwa u kobiety, bawiła się w ogrodzie i niczym nie martwiła. Ale pewnego dnia ujrzała różę na kapeluszu i gorzko zapłakała, bo przypomniała sobie przyjaciela i dom rodzinny. Gdy jej łza spadła na ziemię, wyrosła róża i zapewniła ją , że Kay żyje. Gerda uciekła od staruszki, żeby dalej szukać chłopca. Po drodze spotkała wronę, która zaprowadziła ją do zamku pewnej królowej. Ptak powiedział, że właśnie tam mieszka jej przyjaciel, u boku pięknej władczyni. Niestety, gdy Gerda i wrona dotarły na miejsce, okazało się, że nie ma tam chłopca. Ale królowa była dobra i bardzo wzruszyła ją opowieść dziewczynki. Dała jej karetę i ciepłe ubrania, by ta mogła szukać przyjaciela. Kareta, którą jechała dziewczynka była złota, więc rzuciła się w oczy rozbójnikom. Porwali oni dziewczynkę i zabrali do swojego zamku.

Ale mała rozbójniczka ulitowała się nad Gerdą, kiedy ta opowiedziała jej swoją historię. Uwolniła ją i podarowała jej renifera, by zawiózł ją do Laponii. Tam właśnie miał być Kay, tak powiedziały Gerdzie leśne gołębie. Po drodze trafili co chatki Laponki, a potem Finki, które udzieliły Gerdzie paru wskazówek i pokazały drogę. Po długiej podróży dziewczynka w końcu dotarła do zamku. Królowej Śniegu nie było, a Kay siedział na podłodze zimny i sztywny. Nie poznał Gerdy, ale kiedy ta zapłakała, a jej łza spadła na pierś chłopca, szkło zniknęło z jego serca. Wtedy dopiero przytulił przyjaciółkę i przypomniał sobie wszystko. Znowu miał dobre serce.

Dzieci wróciły do miasta, do swojej babci. Znowu sadziły kwiaty i były szczęśliwe.