Motyw artysty w literaturze na przykładzie dzieł z różnych epok literackich

Motyw artysty i sztuki był często podejmowany w literaturze różnych epok. Podejście do sztuki i artysty zmieniało się podobnie jak prądy ideologiczne każdej epoki.

W średniowieczu artysta pozostawał całkowicie anonimowy, talent traktowano jako dar od Boga i wszelkie dzieła tworzono właśnie ku chwale Pana. Nawet podpisywanie się pod danym dziełem traktowano jako przejaw pychy i samouwielbienia. Artysta był wówczas instrumentem w rękach Boga, dlatego też nie powstawały żadne utwory, które traktowałyby artystę indywidualnie.

Zupełnie odmienne podejście do roli artysty prezentowano w romantyzmie. Artysta był w tej epoce uważany za kogoś wybranego, kto bardziej myśli i czuje. Akt twórczy porównywany był do dzieła stworzenia, kreowania artystycznych światów. Artyści często stawali się przewodnikami swych narodów, wieszczami, którym przypisywano wręcz prorocze zdolności.  Artysta przekonany o swej mocy sprawczej jest bohaterem Wielkiej Improwizacji Adama Mickiewicza. Konrad z III części Dziadów przyrównuje się do Boga, czuje się wywyższony dzięki swemu talentowi:

Ty Boże, ty naturo! dajcie posłuchanie. - /Godna to was muzyka i godne śpiewanie. - / Ja mistrz! / Ja mistrz wyciągam dłonie! / Wyyiągam...