Adam Mickiewicz „Sonety Krymskie” - charakterystyka Pielgrzyma, bohatera Sonetów

„Sonety Krymskie” to cykl osiemnastu utworów, które powstały podczas pobytu Adama Mickiewicza w Rosji. Kilkukrotnie odwiedził wtedy Krym, gdzie dane było mu oglądać niesamowitą, wręcz magiczną przyrodę. W wielu utworach pojawia się Pielgrzym, postać wędrowca, który poznaje nowe, tajemnicze rejony.

Bohater jest postacią bardzo silnie związaną z ojczyzną. Świadectwo tego możemy odnaleźć w utworze zatytułowanym właśnie „Pielgrzym”. Docenia on piękno egzotycznego Krymu, jednak cenniejsza i bliższa jego sercu okazuje się utracona Litwa. Wielokrotnie nawiązuje on do ojczyzny, co oznacza, że jego myśli wciąż koło niej krążą. Jego sytuacja jest o tyle szczególna, że nazywa się Pielgrzymem, chociaż jego wędrówka tak naprawdę nie ma żadnego celu. Jednak jeśli przyjrzymy się jej bliżej, możemy uznać, iż jego zamiarem jest odnaleźć pierwiastek ojczyzny w każdym z odwiedzanych miejsc.

Uderzająca jest jego ciekawość. Ujawnia się ona w sonecie „Droga nad przepaścią w Czufut-Kale”. Pomimo ostrzeżeń Mirzy, decyduje się on spojrzeć w głąb otchłani. Dostrzega tam coś na tyle tajemniczego i niezwykłego, że nie jest w stanie opisać tego słowami z żadnego języka. W swojej podróży pragnie zdobyć jak najwięcej doświadczeń, poznać wszystkie sekrety świata. Jest to o tyle znaczące, że może pomóc mu zinterpretować i zrozumieć prawa rządzące istnieniem.

Pielgrzym to także postać niezwykle wrażliwa. Potrafi oddać piękno przyrody w taki sposób, że odbiorca widzi wszystko w ruchu. Jego postrzeganie jest szczególne, jakby o jeden stopień wyższe od tego, jakim dysponuje normalny człowiek. Ubiera on swoje wypowiedzi w barwne i interesujące metafory, które stają się najdoskonalszym wyrazem „poetyckości” jego duszy.

Postać ta wierzy w odwieczny porządek świata. Swoje rozmyślania osadza na osi wertykalnej. Na dole jest świat, na górze znajduje się Bóg, który wszystko uporządkował i nadał temu szczególny wymiar piękna. Ono natomiast staje się inspiracją dla wędrowca, który przez jej pryzmat rozważa wiele praw i zasad porządkujących wszechświat.

Pielgrzym poszukuje sensu. Odnalezienie metafizycznego porządku staje się sensem jego życia. Świat stanowi dla niego manifestację boskiej potęgi, która uporządkowała go w określony sposób. Jeśli odnajdzie on ten porządek, będzie mógł wlać w swoje życie więcej nadziei, a ona pozwoli mu wierzyć w odzyskanie utraconej i wytęsknionej ojczyzny.