Nancy Kleinbaum „Stowarzyszenie Umarłych Poetów” - opis lekcji Keatinga

Książka Nancy Kleinbaum „Stowarzyszenie Umarłych Poetów”, napisana na podstawie scenariusza filmowego o tym samym tytule, opowiada o wydarzeniach w elitarnej amerykańskiej szkole średniej, Akademii Weltona. Na początku nowego roku do szkoły przychodzi profesor języka angielskiego, John Keating. Nowy nauczyciel szybko zyskuje sympatię uczniów dzięki swojej bezpośredniości i umiejętnym podejściu do młodzieży. Keating nie jest zwykłym nauczycielem podobnym do innych z Akademii Weltona. Szokuje uczniów swoimi metodami wychowawczymi.

Już pierwsze spotkanie z profesorem jest niezwykłe – Keating każe odczytać esej o poezji zamieszczony w podręczniku. Tekst napisał doktor Pritchard, specjalista w tej dziedzinie. Według jego teorii do określenia wartości wiersza należy posłużyć się wykresem, jak w matematyce, złożonym z dwóch osi, na których zaznaczyć należy wrażenia artystyczne, jakie wywołuje utwór oraz bogactwo środków artystycznych. Następnie otrzymuje się pole, którego obszar świadczy o doskonałości utworu.

Keating nakazuje odczytać esej, ale w trakcie czytania łapie się za gardło, jakby się dusił, a potem zaczyna krzyczeć, żądając zaprzestania dalszego czytania. Zdezorientowani uczniowie słyszą, jak nauczyciel mówi im, że esej doktora Pritcharda to wierutne bzdury, które nie najlepiej świadczą o autorze, bo poezji nie można oceniać w taki sposób – poezja to przecież emocje, wzruszenie, czyli uczucia niemierzalne. Ale to nie koniec. Keating każe swoim podopiecznym wyrwać kartki z tekstem doktora Pritcharda. Uczniowie nie wiedzą, czy nauczyciel mówi poważnie, patrzą na siebie z niedowierzaniem. Keating powtarza swoje polecenie, na potwierdzenie swoich słów bierze kosz, który znajduje się w klasie i przechodzi wzdłuż ławek, by chłopcy mogli od razu wyrzucić niedorzeczności wypisane przez Pritcharda. Uczniowie, początkowo opornie, potem coraz śmielej zaczynają wyrywać kartki z książki i kolejno wrzucają je do kosza. W klasie zapanowuje euforia, chłopcy śmieją się i krzyczą. Hałas przyciąga uwagę pana McAllistera, łacinnika. Zagląda przez okienko, a potem, nie dostrzegając Keatinga, wchodzi do środka, by podjąć interwencję. Dopiero wtedy McAllister zauważa, że nauczyciel jest w klasie, dlatego nie ukrywając zaskoczenia, wycofuje się.

Wyrywanie kartek z książki, choć niezbyt chwalebne, ma uświadomić uczniom, że wiele rzeczy i tematów, opisanych w podręcznikach, może mieć zupełnie inny kształt i definicję. Keating stara się im uświadomić, by nie bali się zadawać pytań i samodzielnie myśleć, bo to jedyna droga do zdobycia prawdziwej wiedzy, a przede wszystkim do określenia tego, co interesuje ich naprawdę.