Motyw miłości - budująca i niszcząca siła miłości. Przedstaw problem na podstawie wybranych utworów literackich - wypracowanie

Miłość splatająca kochanków na kartach literatury, czy to w poezji, czy w prozie, zawsze jest siłą, która potrafi doprowadzić do niebywałych wypadków. Jest to moc, która zmienia nastawienie bohaterów do świata, ich filozofię, światopoglądy, przekonania, charakter i osobowość. W literaturze znajdziemy wiele opisów tego, w jaki sposób i do czego doprowadziła siła miłości. Mogła być to bowiem moc niszcząca wszystko dookoła, destrukcyjna, jak i budująca, tworząca od podstaw coś wartościowego, niezłomnego i nie do pokonania nawet przez śmierć.

Najbardziej reprezentatywnym przykładem miłości, która jednocześnie buduje, ale i poniekąd niszczy, są losy dwojga kochanków z Werony - Romea i Julii z „Romea i Julii” Williama Szekspira. Dramat angielskiego poety opisuje historię miłości pomiędzy bohaterami pochodzącymi z dwóch nienawistnych sobie rodów - Kapuletów i Montekich. Nieszczęśnicy zakochują się w sobie, ale wiedząc o wrogości ich rodów, nie mogą się ze swoim uczuciem ujawnić. Biorą potajemny ślub, a później wskutek wielu nieporozumień oboje popełniają samobójstwo. Nie mogąc być ze sobą za życia, połączyli się po śmierci. Miłość kochanków, jak i ich tragiczna śmierć doprowadziła do pojednania rodów Kapuletów i Montekich. Dzięki sile tego uczucie w mieście zapanowała zgoda, a więc miłość zbudowała coś dobrego, chociaż doprowadziła do śmierci Romea i Julii.

Innym przykładem wpływu miłości na życie kochanków jest dzieło Johana Wolfganga Goethego pod tytułem „Cierpienia młodego Wertera”. Młodzieniec imieniem Werter zakochuje się w Charlotcie, która jest zaręczona z innym. Oboje lubią spędzać ze sobą czas, świetnie czują się w swoim towarzystwie. Werter wielokrotnie pisze w listach do swojego przyjaciela, że miłość do Lotty buduje jego szczęście, uszlachetnia go, wpływa na niego pozytywnie. Niestety, kiedy uczucie staje się tak wielkie, że nie do zniesienia, postanawia zabić się. Targające nim emocje, doprowadzają go do destrukcji i w końcowym etapie do samobójstwa.

Równie tragicznym przykładem jest sytuacja trójkąta miłosnego w „Granicy” Zofii Nałkowskiej. Tutaj główny bohater - Zenon, żeni się z cichą i pokorną Elżbietą. Pomimo udanego małżeństwa, Zenon ma kochankę - Justynę. Ta zachodzi z nim w ciążę, ale przezorny bohater, chcąc uniknąć skandalu, daje Justynie pieniądze na usunięcie dziecka. Kochanka do tej pory ślepo wpatrzona w mężczyznę nie może pogodzić się z takim rozwiązaniem sprawy. Jej głębokie uczucia zamieniają się w czystą nienawiść skierowaną przeciwko Zenonowi. Rozwścieczona przybywa do gabinetu Zenona i oblewa go kwasem. Skończony polityk postanawia popełnić samobójstwo. Granie z cudzymi uczuciami doprowadziło do katastrofy. Zniszczona miłość zniszczyła ludzkie życie i spowodowała śmierć.

Miłość niszcząca pojawia się także na kartach powieści Bolesława Prusa - „Lalka”. Główny bohater książki - Stanisław Wokulski bez pamięci zakochuje się w zubożałej arystokratce, Izabeli Łęckiej. Dla niej gromadzi majątek,. Zaczyna prowadzić interesy z wyższymi sferami, osacza Łęcką - obiekt swoich westchnień. Miłość Wokulskiego przekształca się niemal w obsesję, jest zaślepiony ukochaną, nie widzi jej fałszu, zakłamania i oziębłości. Uczucie, jakie żywi do arystokratki, staje się przedmiotem kpin, zresztą, jak on sam. Kiedy odkrywa prawdę o nielojalności Izabeli, Wokulski próbuje popełnić samobójstwo. Potem rozdaje swój majątek, zaciera po sobie wszelkie ślady istnienia. Miłość doprowadza go przede wszystkim do ruiny psychicznej, niszczy go od podstaw, zabija i znieczula dla reszty świata.

Miłość to siła, która może budować, jak i niszczyć. Przekonali się o tym bohaterowie literaccy, doświadczając jej mocy na sobie samych.